Marianne Zwagerman | Bnr

Veronica was nog jong, snel en wild, ik was alleen het eerste. Het is zodanig verjaard dat ik me er weinig van herinner, maar het gevoel kan ik met één vingerknip terughalen. Avontuur, de wereld was voor het eerst groter dan de suffe polder waar ik opgroeide. Mijn laatste concert was ook memorabel. Zondag 8 maart, de eerste coronadode was al geregistreerd in Nederland. Maar ik zong samen met duizenden andere mensen de longen uit mijn lijf in Amsterdam, terwijl mijn held Darius Rucker zong: if I die in Raleigh, at least I will die free. Het voelt als dertig jaar geleden. Dat je van samen zingen dood kan gaan wisten we nog niet. Dat we onze vrijheid zo snel in zouden leveren uit angst konden we ons nog niet voorstellen. Zo ik iets mis dezer dagen is het live. Leven achter een scherm bevalt me matiger dan ik dacht, ondanks alle quarantaine-optredens die mijn favoriete artiesten onvermoeibaar streamen vanuit hun huiskamers. Beluister ook |#ZegneetegenanderhalvemeterMemorabel 'Wat wij doen is leven toevoegen aa