Marianne Zwagerman | Bnr

Its true. Maar in een vrij en tolerant land mogen ook mensen wonen die katten houden. Er mogen boeken over katten in boekwinkels liggen. Er mogen bijeenkomsten georganiseerd worden waar mensen elkaar hun kat laten zien. In supermarkten ligt speciaal kattenvoer. Er mogen zelfs vrouwen in protestmarsen meelopen met mutsjes met kattenoren op hun hoofd. Maar moet de publieke omroep wel ruimte bieden aan geleuter over katten? Nee, was de mening van zichzelf belangrijk achtende journalisten. Schande dat Geert Wilders kritiekloos zendtijd kreeg, zonder presentator die hem met opgeheven vinger en vuurspuwende ogen na elke drie woorden onderbrak. Overigens sprak Wilders tussen het kattengeneuzel door ook over Turkije. Laten we niet vergeten dat hij in 2004 uit de VVD stapte omdat hij fel tegenstander was van onderhandelingen met Turkije over toetreding tot de EU. Dat was nog niet zon achterlijke mening, kunnen we met de kennis van nu wel vaststellen. Ondertussen liep de Facebookpagina van het tv-programma vol met

De dagelijkse krachtmetingen met hun gelijken winnen ze jaar in jaar uit. Zij komen bovendrijven en de uitdaging in het zakenleven neemt steeds verder af. Dus lonkt de strijd met de natuur. De wind en de golven zijn voor hen waardige tegenstanders: between human will and natures force' staat er niet voor niets op mijn zeiltas. John de Mol houdt niet van zeilen voor zover ik weet. 'Ik zou heel verdrietig worden als ik 's morgens alleen maar hoef te bedenken onder welke boom ik die dag ga liggen', zei hij laatst in de Telegraaf; de krant die hij graag wil inlijven in zijn mediabedrijf. Zijn strijd met de andere grote aandeelhouder van de Telegraaf Media Groep, de familie Van Puijenbroek wordt met de dag grimmiger en lijkt niet heel kansrijk. Waarom geeft De Mol deze strijd niet op?, willen journalisten weten. Het antwoord is simpel. De Mol houdt niet van zeilen en niet van verliezen. Van Puijenbroek liet zijn spindoctor er gisteren maar weer eens een persbericht uitgooien. Alleen zijn bod samen met het Belgis

Het gaat dan ook goed met vrouwen in de politiek. Vijf van de elf ministers in het kabinet van Rutte zijn vrouw en die doen behoorlijk goed hun werk. In de Tweede Kamer werken diverse uitstekende vrouwelijke volksvertegenwoordigers en ook al is de man/vrouw verhouding niet 50/50, je kunt toch stellen dat politiek bij vrouwen in goede handen is. Een vrouwenquotum is dan ook niet nodig, behalve in de verkiezingsdebatten. Dat heeft omroep WNL goed begrepen. Zij nodigden zondagochtend niet de lijsttrekkers maar de nummers twee van de meest kansrijke partijen uit voor een debat bij Rick Nieman, allemaal vrouwen. Vrouwen die het in vrijwel alle gevallen beter deden dan hun mannelijke lijsttrekker. Renske Leijten van de SP is getalenteerder dan Roemer, ze beheerst de dossiers én snapt wel de cijfers van de eigen plannen. De D66 mevrouw hield vaak haar mond wat ten opzichte van Pechtold een enorme verademing is. En Jeanine Hennis was geloofwaardiger in het 'doe normaal of pleur op' debat dan haar politieke baas Rutt

Er is altijd wel weer een riskmanager aan het bedenken of onze toch al totaal veilige samenleving nog veiliger kan. Er botst een automobilist op een andere auto omdat hij tijdens het rijden zat te whatsappen? Laten we in elke auto verplicht een smartfoonblocker zetten! En ook maar direct een alcoholslot als we toch bezig zijn. Innovatie is prachtig en maakt ons leven elke dag beter, maar we hebben ons ook gevangen laten nemen door het streven naar vooruitgang, vaak afgemeten aan efficiency en grootschaligheid. Daardoor zijn mooie dingen gesneuveld. Kleine scholen bijvoorbeeld, of ziekenhuizen waar je nog op de fiets naartoe kunt en niet verdwaalt in oneindige gangen. Soms moet je dan ook achteruitstrevend durven innoveren. Achteruitstrevend is niet hetzelfde als terug naar waar je vandaan kwam. Heimwee mag nooit je drijfveer zijn. De kunst is om iets van het goede uit het verleden naar de huidige tijd te trekken in een nieuwe vorm, bijvoorbeeld door nieuwe technologie in te zetten. Ik was dan ook blij en

Mediabeleid is natuurlijk meer dan alleen steggelen over het budget voor de publieke omroep. Ik trek de scope daarom even wat breder. De markt functioneert prima, er zijn nog steeds veel krantentitels die ook digitaal de route te pakken hebben. Initiatieven als Blendle en De Correspondent bewijzen dat consumenten nog steeds willen betalen voor nieuws. Commerciële nieuwssites behoren tot de best bezochte sites van Nederland. Er zijn talloze commerciële radio- en tv-zenders, zowel bij SBS als RTL en BNR is er een goedbekeken en -beluisterde nieuwsvoorziening van een hoog niveau. Netflix is in Nederland ongekend populair en YouTube vult de rest van de amusementsbehoefte aan. Laten we dus alleen geld vrijmaken voor zaken waar de markt niet in voorziet (eens met Mark). Dat is onderzoeksjournalistiek, nieuws, documentaires, educatie en cultuur. Daarover gnuift NPO-directeur Shula Rijxman dat de slager dan moet betalen voor de omroep van de advocaat. Een beetje mal argument. Slagers zijn ook geïnteresseerd in ni

Die oproep deed een van de initiatiefnemers van de Belgische nacht van de persvrijheid. Een suggestie die ik van harte ondersteun voor de Nederlandse opleidingen. Sterker nog, ik pleit al langer voor de invoering van het vak weerbaarheid op alle scholen. Lafheid is een hardnekkige tegenstander en ieder mens zou een leven lang moeten leren hoe je ertegen vecht. De onverschrokkenheid moet terug in onze maatschappij. Journalisten die hun nek uitsteken krijgen veel shit over zich heen, zegt de Belg. Ze werken meestal freelance en genieten niet meer de bescherming van een grote krant of een goede verzekering, als ze in juridische of andere problemen komen. Dat kan leiden tot meer voorzichtigheid dan goed is voor de persvrijheid. Helemaal mee eens. Maar er is nog een ander type moed dat journalisten moeten leren, juist degenen die al lang geleden werden afgeleverd door de opleidingen. De moed om even in de helikopter te stappen en van een afstandje te kijken naar je eigen morele kader. En eerlijk onder ogen te zi

Binnen de kortste keren werden er plaatjes van concentratiekampen en ander naars in mijn Twittergezicht geduwd, voorzien van beschuldigingen van fascisme en erger. Op zondagochtend! Mijn onschuldige mijmering werd direct door de chronisch verontwaardigden, die opduiken in elke discussie die naar discriminatie riekt, uitgelegd als mijn steun voor het immigratiebeleid van Trump. Een gevolg van de massapsychose waaraan we lijden. Ik dacht oprecht dat Twitter dit weekend mijn landinstellingen had gewijzigd. Mijn héle timeline stond vol met Trump. Elke tweet ging over Amerika! Nu moet u weten dat ik eigenlijk alleen maar Nederlandse mediamensen volg op Twitter. Journalisten en aanverwant volk. Ze gingen zelfs in het Engels twitteren. Ja, The Donald zou eens meelezen en niet weten hoe Google Translate werkt! Dan zouden al hun adviezen zomaar aan hem voorbijgaan. Ik had zo gehoopt dat we het na de overdreven, maandenlange aandacht voor die verkiezingen eindelijk weer eens over onszelf konden hebben. Over ónze verk

In een van de meest vrije landen ter wereld, waar elke vrouw op dat grote veld de kans heeft om zelf president te worden, demonstreren voor gelijke rechten! Maar welke dan? Alle rechten zijn allang gelijk getrokken. En als het je gaat om niet gezien te worden als een stuk vlees, want dat is blijkbaar de aanklacht, waarom dan een pussy-mutsje op het hoofd en een gebreide vagina om je lijf geknoopt? Maar vooral begreep ik het enorme aantal vrouwen niet. Ik had wel gezien dat de Facebook-pagina van het evenement meer dan 400.000 likes had. Maar de Facebook-generatie kenmerkte zich toch juist door alleen het lafjes opsteken van een duimpje, in plaats van echt op pad te gaan? Wat deden die mensen dan allemaal ineens in een real life demonstratie? In de kou? Buiten? Ik bestudeerde de fotos nog eens en toen viel me op dat de gemiddelde leeftijd vrij hoog lag, de pussies waren nogal grijs. Eigenlijk net als op Facebook tegenwoordig. Steeds pregnanter stijgt er zon verpleeghuisluchtje op als je op de blauwe app met w

En als je geen gewas te oogsten hebt en je verplaatst in een fatsoenlijke 4WD is het ook een beetje mal om te willen weten wat voor weer het wordt. Dat media die onzin verspreiden is schadelijk, twitterde boekhandelaar Erik van Doorn. De hysterische weerberichten, voorzien van alarmerende codes, kosten hem en andere winkeliers handel. 15 tot 25 procent van zijn klanten blijft weg als er weer een code wordt afgekondigd. Helaas blijft de voorspelhysterie niet beperkt tot het weer. Het leven is een grote voorbeschouwing geworden, het Journaal en Nieuwsuur als Studio Sport. Bij voetbal is dat nog niet zo erg. Voetbal gaat nergens over en nergens naartoe; ongevaarlijk entertainment. Maar bij de grote onderwerpen draagt de voorspelverslaving van media bij aan de angstcultuur in ons rubberentegelparadijs. Media moeten wegblijven uit de bangmakerijbusiness en weer terugkeren naar hun oorspronkelijke taak. Journalisten zijn zo druk met peilen, vooruitkijken, voorspellen en speculeren dat ze vergeten verslag te doen.

Maar waarom gaat hij dan voorop in de protestmars tegen de Telegraaf? Een haat- en lastercampagne, gestart op Twitter nadat de krant in een serie artikelen de koppen 'Asielplaag' en 'Asieltuig' gebruikte. Een serie artikelen over criminelen die in Nederland op stoelen gaan zitten en in bedden gaan liggen die bedoeld zijn voor mensen die voor oorlog moesten vluchten. Illegaal tuig dat op rooftocht gaat in de gemeenten waar ze ten onrechte- gastvrij en liefdevol worden opgevangen. Wat drijft De Vries? Die vraag houdt me bezig, fascineert me zelfs. Wat maakt toch dat deze misselijkmakende vorm van criminaliteit met de mantel der liefde bedekt moet worden? 'Gevaarlijke stemmingmakerij' noemde hij de Telegraaf-artikelen. Zijn bericht werd meer dan duizend keer geretweet en zette de sluis open voor duizenden tweets met de hashtag StopXenoFoobTelegraaf. Met xenofobie hadden de artikelen in de Telegraaf niets te maken. Wel met criminaliteit waartegen de overheid onmachtig blijkt. Typisch een thema waarmee de Telegr

Met een jonge frisse hoofdredacteur aan het bewind die jongere lezers moet binnenhengelen bij het journalistieke monument. Het eerste wapenfeit van deze Ward Wijndelts is het aanstellen van een vrouwelijke redacteur van onder de 30. 'Want', zei frisse, jonge Ward in een interview: 'ik was met mijn 41 jaar de junior. De redactie van Vrij Nederland bestaat uit louter mannen van zekere leeftijd.' Ja, in de mediawereld kunnen wij veertigers ons nog lekker jong voelen. Bij een krant word je ook met twintig jaar werkervaring nog als een snotneusje behandeld. Maar Ward mag kappen in het dorre hout en jong bloed laten binnenstromen. Eerder deed Paul Jansen dat ook al bij de Telegraaf toen hij de wandelstok overnam van Sjuul Paradijs. Hij ontsloeg bijvoorbeeld een oudere heer die al jaren de krant volzeverde met huishoudtips, plukte de 29-jarige Lise Witteman van een omroep-redactievloer en stuurde haar naar het Binnenhof om de democratie te bewaken. Ze twitterde laatst vrolijk filmpjes vanaf het congres van politie

Het probleem met luisteren is natuurlijk dat niet iedereen hetzelfde hoort. Ik hoorde de Koning namelijk zeggen: 'De vrede waarnaar we zo verlangen, komt niet dichterbij als mensen afhaken en zich ingraven.' Huh? Is er oorlog in Nederland? Ik lig weliswaar al een weekje ziek op bed, maar dat kan ik toch niet gemist hebben? Ik sloeg de Volkskrant er maar even op na en las ook daar buitengewoon dreigende taal. 'De krant heeft nu de taak zich te verzetten', stond er met dikke letters in de kop. Geschrokken speurde ik naar de details. Was Poetin binnengevallen zonder dat ik het merkte? Waren er al mensen afgevoerd naar kampen in Siberië? Oh gelukkig, het verzet waartoe de Volkskrant oproept is tegen het in de digitale soep verdwijnen van de hiërarchische verhoudingen tussen de kwaliteitspers en activistische online media'. Ah ja, hun filterbubble is geknapt, net als die van de Koning, die ook al met een bezorgd gezicht vaststelde dat 'het extreme het nieuwe normaal lijkt te worden.' Nou dat is niet zo erg hoor

Vorige week lanceerden de betrokken ideële reclamemensen The Good Life Agency om aandacht te vragen voor hun nieuwe campagne. Een nep-imagobureau dat mensen helpt hun online leven op te poetsen met nepfotos van leuke nepfeestjes en mooie nepvakanties. Want mensen doen zich online beter voor dan ze zijn ontdekten ze bij SIRE. 'Perfectie lijkt tegenwoordig de norm en van deze ratrace worden we ongelukkig', oreren de reclame-idealisten. 'De plicht tot perfectie is op alle fronten inmiddels een serieus maatschappelijk probleem.' En dus starten ze een tegencampagne om de mensen duidelijk te maken dat ze minder mislukt zijn dan ze zich voelen. Het is alsof de cokedealer een afkickkliniek begint. Jullie, ja jullie, ideële reclame-weldoeners, bouwden die perfecte nepwereld waar we in moeten geloven. Jullie maken de commercials waarin alle families gezellig onder de kerstboom zitten, terwijl uit onderzoek van een notarissenorganisatie blijkt dat in een kwart van de families in Nederland de leden elkaar de tent uitvec

Natuurlijk was Kok eerst en vooral een crimineel, een moordenaar die zeventien jaar in de cel doorbracht. Maar in zijn laatste jaren was hij een nieuwsjager en dus, in mijn woordenboek, een journalist. Als er iets was gebeurd in het criminele circuit, zoals een afrekening of een andere gruwelijke moordpartij, wist je dat je op zijn site binnen de kortste keren de goorste fotos vanaf plaats delict kon vinden. Rauw en ongecensureerd, met de namen van de daders en slachtoffers erbij, ook als die nog maar op geruchten gebaseerd waren. Aan balkjes over de ogen deed Kok niet. Dat hij zich niet hield aan de journalistieke mores van hoor en wederhoor, respecteren van privacy en het checken van meerdere bronnen, maakte zijn misdaadsite voor mij juist favoriet. Want juist daardoor wemelde het bij hem van de scoops, die de mensen die zichzelf wel journalist vinden als een haas overtypten. Ondanks hun morele superioriteit ten opzichte van dit soort ongepolijste nieuwsjagers moeten journalisten erkennen dat bijna de hel

Wereldheerschappij was zon droom. Het stond boven het document dat in 2006 op mijn bureau landde. Ik had de twee mannen van GeenStijl gevraagd op papier te zetten wat ze van plan waren met hun weblog, op dat moment nog een hobbyproject. Toen ik het een paar maanden later had ingelijfd bij de Telegraaf Media Groep was ik de strenge directeur die zei: 'ja, mooie droom hoor, de democratie vernieuwen, maar we gaan eerst maar even gewoon een redactie opbouwen en wat geld verdienen.' De tijden waren anders; Google en Facebook hadden nog niet al het advertentiegeld opgeslokt. Er waren zelfs vier gratis dagbladen, een businessmodel dat nu niet meer houdbaar is. Wetgeving moest een te grote macht van de Telegraaf blokkeren, politici waren bang voor 'Berlusconi-achtige toestanden'. Grappig genoeg spelen de politieke ambities pas op nu het bedrijf in de touwen hangt; het vastgoed staat te koop en drukpersen werden in de eigen krant ter veiling aangeboden. Media bedrijven Oud-hoofdredacteur Sjuul Paradijs loopt zich w

Het mislukte, maar hoe zou ons medialandschap eruitzien als niet Amsterdam, maar Tilburg het epicentrum van de landelijke journalistiek en opiniemakerij was geworden? Want op papier is Hilversum wel de mediastad, maar de kloof tussen de 'gewone' Nederlander en de media, die de laatste weken zo heftig onderwerp van discussie is, wordt veroorzaakt door de grote focus op Amsterdam. Daar wonen veel mediamensen en er worden steeds meer programmas gemaakt. Amsterdam is geen Nederland. Het wereldbeeld van Amsterdammers is anders, dat is nu precies waar het allemaal misgaat in het vervreemden van de kijker en luisteraar van de publieke omroep. Dus ligt de oplossing die NPO-baas Shula Rijxman zoekt in de regio. In de regio wonen de gewone mensen die haar omroepen niet meer weten te vinden en vertegenwoordigen. Gisteren kwam tijdens het debat in Tweede Kamer over de mediabegroting de mislukte poging van staatssecretaris Sander Dekker om de dertien regionale omroepen te reorganiseren ter sprake. Wij, de belastingbeta

En dus gaat Mark er wat aan doen. Ja, nu wel. Waar was je Mark, toen er wat gedaan moest worden tegen jihadisme en radicalisering, gefaciliteerd door jouw platform? Waar was je Mark, toen er wat gedaan moest worden tegen mensensmokkelaars die jouw platform gebruiken om klanten te werven? En waar was je Mark, toen duidelijk werd dat jouw hebzucht naar advertentiedollars het businessmodel van de journalistiek zon dreun toebracht dat echt, gedegen, goed gecheckt nieuws steeds moeilijker werd om te maken? Het is blijkbaar allemaal minder erg dan een president die je niet aanstaat. Laten we niet vergeten dat Facebook de rol overnam van de melkboer en de postbode die met de laatste roddels bij jouw huis kwamen, vaak uit de zesde hand. Nepnieuws is er altijd geweest en zal er altijd zijn. Elke politicus heeft een spindokter. Elk groot bedrijf heeft een afdeling vol mensen die maar een doel hebben: ons beeld van hen te manipuleren. Tabloid-journalistiek was er lang voordat internet bestond. Als Hillary was gekoz

Slecht nieuws? De lange knappe voetballer in zijn oranje shirt wacht volgens de krant een nóg grotere toekomst. Ik heb er niet van geslapen, ik ben zo bang dat er oorlog komt zei het meisje met grote bange ogen. Oh dit ging niet over voetbal, ik was even vergeten dat de wereld van het zichzelf moreel superieur achtende deel van de bevolking was ingestort door de verkiezing van de in hun ogen- verkeerde president in een ander land. Het wordt geen oorlog hoor, stelde ik haar gerust. Dat is het al sinds 9/11, als direct gevolg van twintig jaar falend buitenlandbeleid door de Verenigde Staten. Er komt nu iemand aan de leiding die alles anders gaat doen en dat geeft de grootste kans op verbetering. Veel meer dan doorgaan op een heilloze weg. Vijf minuten later had ik haar overtuigd. U heeft mij helemaal gerustgesteld. Waarom hoor ik deze dingen niet op tv? vroeg ze. Ja, dat vroeg de baas van de Publieke Omroep, Shula Rijxman zich gisteren ook af in de Volkskrant. Zij moet ervoor zorgen dat de NPO er voor iedereen

De vrijheid van meningsuiting is niet onbeperkt, de grens is vastgelegd in het Wetboek van Strafrecht. Maar strafrecht is geen exacte wetenschap, ook rechtspraak is subjectief en niet vrij van emotie. Volgens de grondwet is ieder mens gelijk, maar het strafrecht maakt wel onderscheid. Voor het roepen van 'minder minder minder Amerikanen zou niemand voor de rechter worden gesleept' betoogde professor Paul Cliteur vorige week in het proces tegen Wilders. Ik keek met gespitste oren naar zijn college rechtsfilosofie in de rechtbank. Artikel 137 in het Wetboek van Strafrecht, strafbare belediging van minderheidsgroepen, werd door hem geduid. Een artikel dat op gespannen voet staat met de vrijheid van meningsuiting. Over meningsuiting gesproken: de NOS probeerde de getuigenis van de professor buiten beeld te houden, want 'journalistieke keuzes', maar bij RTL Nieuws is er ruim anderhalf uur video terug te zien op de website: een dwingende kijktip voor iedereen die meer verdieping aandurft dan de waan van de talksho

Ja, want populisme, zo vlak voor de verkiezingen, dat moeten we natuurlijk niet willen met zijn allen nu Mark Rutte nog altijd doende is de drol door te slikken die Oekraïne-referendum heet. En zich in Amerika de laatste fase van het horrorscenario voltrekt dat Donald Trump misschien wel tot aan de knoppen van de kernbommen kan brengen. Moet de Nederlandse pers wel aandacht besteden aan al die matrozenhoedjes en andere gekkies in het publieke debat? zal vanavond de vraag zijn, of moeten we naar een cordon sanitaire zoals in België ooit was rondom het Vlaams Blok en in de jaren 80 in Nederland - weliswaar iets minder georganiseerd - rondom Hans Janmaat. Ik zal er zelf niet bij zijn vanavond want later deze maand schuif ik in debatcentrum de Nieuwe Liefde aan in een soortgelijke discussie, waar het gaat over de vraag: Wat is de rol van de media, moeten zij polariseren of verbinden? Nou, volgens mij allebei niet. Media moeten wat mij betreft vooral informeren, duiden, graven naar misstanden en nieuwswaardighed