Marianne Zwagerman | Bnr

Ik wil hier niet élke week Harry Jekkers citeren maar zijn tekst: laat mij maar alleen ook al valt het soms niet mee de eenzaamheid is soms erger met zijn twee is op mijn lijf geschreven. Voor mij is het dus makkelijk om aan eenzaamheid te ontsnappen: ik wandel gewoon in mijn eentje naar het strand of spring in mijn kajak. Ook omdat ik via sociale media en whatsapp toch wel in contact blijf. Ik deed eens een voorspelling dat de hoogbejaarden van nu, het laatste plukje Nederlanders zonder Facebook en smartphone, de laatste generatie is die nog aan eenzaamheid lijdt waaraan moeilijk te ontsnappen is. Maar blijkbaar zat ik ernaast. Eenzaamheid komt het meest voor onder millennials, ondanks alle digitale mogelijkheden die ze hebben om nieuwe mensen te leren kennen. Sociale media komen in diverse onderzoeken juist als veroorzaker van de eenzaamheid uit de bus. Te veel naar Instagram-filmpjes van Sylvie Meis kijken zou je zelfbeeld kunnen aantasten. Uit recent onderzoek bleek 22 procent van de millennials geen vr

Bij het bedrijf van De Gier ligt de piek al drie jaar lang in de zomer. Hij zei terecht dat hij zich in zijn tijd bij NRC en Vrij Nederland verwonderde over het feit dat er in de zomer altijd minder gepubliceerd wordt, terwijl mensen dan juist tijd hebben om te lezen. Tijd die ze nu blijkbaar gebruiken om te luisteren. Mediabedrijven duwen ons al jaren magere komkommers door de strot in de zomer, terwijl we dikke vette inhoud willen. Ik ben niet de enige die zich door de formatziekte van traditionele media naar podcasts gejaagd voelt, waar diepgang de norm is in plaats van vluchtig- en luchtigheid. Jaap Jansen zei laatst in zijn Betrouwbare Bronnen dat hij iets wilde maken wat op de Nederlandse radio en televisie nauwelijks meer te vinden is: lange gesprekken met interessante gasten. Maar wie zijn toch de mensen die in de hangmat naar dat soort dingen luisteren? Daar weten we nu eindelijk iets meer van dankzij onderzoek van de Rijksuniversiteit Groningen. Iets meer, want BNR bleek de belangrijkste aanjage

Dat we Nederlands zo belangrijk vinden was al verbazend. Ik weet niet of u wel eens op Facebook rondneust, maar daar zou je een ander beeld kunnen krijgen van het belang dat de gemiddelde Nederlander hecht aan zijn taal. Bovendien lijden we massaal aan de Engelse ziekte. Weekblad Elsevier schreeuwt deze week op de cover dat onze taal verdwijnt. Gossiemijne en allememaggies zijn vervangen door oh my God en what the fuck las ik. Nou kan ik me al niet meer herinneren dat we ooit allemaggies zeiden maar ik herken wel het geschetste beeld. We vinden dingen niet meer leuk of ongemakkelijk maar chill of awkward. Ik tikte laatst even mee tijdens het luisteren naar deze zender. De oogst: chief executive officer, deadline, wearable, impact, crowdfunding, professional, disruptive, eye opener, meeting, skills, online tool, dashboard, twentyfourseven, climate change, update, compliance, research, case, exit, no deal, design, spyware, provider, gaming, safety first, review. Ik zou de rest van mijn spreektijd kunnen vul

Ik ga met een goed gevoel weg, zei Madeleine de Cock Buning eind juni in het FD. Ze blikte terug op haar voorzitterschap van het Commissariaat voor de Media. Dankzij de onderzoeksjournalisten van NRC weten we nu dat ze in Hilversum een stuurloze rokende puinhoop achterlaat, maar wel zesenhalve ton wachtgeld meekrijgt waarop inkomsten uit andere functies niet in mindering worden gebracht. Ja, dan is het niet zo moeilijk om met een goed gevoel te vertrekken, afhankelijk van de staat van je morele kompas. Dat kompas van mevrouw de Cock blijkt niet zo best afgesteld. Ze gooide een collega-bestuurder de deur uit omdat hij een roman over de omroepwereld schreef die haar niet aanstond. De vrijheid van meningsuiting is voor de waakhond van de persvrijheid niet zo gewenst als het allemaal te dichtbij komt. Extra zorgelijk als je weet dat mevrouw de Cock was aangesteld om naast haar Hilversumse toezichtbaan ook de EU taskforce te leiden die nepnieuws en de veronderstelde beïnvloeding van de verkiezingen moest tegen

Je kunt het moeilijk, met de opgedrongen kennis van nu, omdopen tot Oorlogsmisdadigersbuurt, of Slavenhandelarenfestival. De kracht van indoctrinatie trok mijn schouders omhoog terwijl de band speelde. Zo werkt dat dus, ook ik ben er vatbaar voor. Elke reclamemaker kan je dat vertellen: herhalen, herhalen, herhalen en op het sentiment spelen. Helaas zijn reclamemakers getroffen door de deugmarketing-epidemie; de alles-is-kwetsend-ziekte heeft ze in de greep. In de UK zette een reclamebureau klant Nivea buiten de deur na een samenwerking van honderd (!) jaar. Afscheid van een account ter waarde van tweeënhalf miljoen euro omdat de klant gezegd zou hebben we dont do gay, toen de reclamemakers een advertentie voorstelden waarin twee mannen elkaar aanraken. Je mag er niet meer voor kiezen om reclame te maken waarin seksuele voorkeur geen rol speelt, dan ben je meteen homofoob. Het reclamebureau van een pizzaboer die pizzas met een bloemkoolbodem verkoopt was nog niet besmet. Hun posters werden deze week afgep

Het hoeft niet, is de meest bevrijdende zin die ik ooit schreef. Ik gebruikte het voor de ondertitel van een boek vol tips; Je hoeft niet tot het einde te blijven bijvoorbeeld. Want waarom zou je, als de laatste loodjes het zwaarst wegen. Dan ga je toch eerder weg! Je hoeft je niet te binden, je hoeft niet alles te weten. En je hoeft niet naar Marco Borsato te luisteren. Zomaar wat adviezen waarmee ik al mensenlevens redde. Je hoeft trouwens ook niet naar BNR te luisteren. Nieuws vermijden is namelijk hip. Meer dan dertig procent van de mensen keert zich totaal af van nieuws blijkt uit het jongste Digital News Report van Reuters. Dat percentage stijgt snel de laatste jaren, vooral in de UK. Mensen worden depressief van nieuws en ze voelen zich machteloos. We konden nog nooit zo makkelijk toegang krijgen tot een overvloed van nieuws, maarde Homo Smartphonicus heeft ook nog zoveel ander leuks op zijn schermpje, zodat er domweg te weinig tijd overblijft voor nieuws. Een probleem dat vrouwen altijd al hadden.

Maar in plaats van beschaamd in een hoekje kruipen in de hoop dat je wangedrocht geruisloos aan het publiek voorbijgaat kun je ook aan bevriende touwtjes van je machtige vrouw trekken om publiciteit te vergaren. Je bent de man van Femke Halsema of je bent het niet, zal Robert Oey gedacht hebben, toen hij de publiciteitsmachine aanzette voor zijn bij voorbaat geflopte videozoektocht naar The Good Terrorist. Het is helemaal ontrend en ook ontzettend geëmancipeerd dat Robert het spoor volgt van Koningin Maxima en Ivanka Trump, die van vrouw en dochter zijn toch maar mooi een carrière wisten te maken. Aan de hand van hun invloedrijke man en vader huppelden ze zo het G20 podium op. Terwijl Maxima keuvelde met de Saoedische kettingzaagprins mengde Ivanka zich krampachtig in een theekransje met Merkel en May, wat tenenkrommende beelden opleverde. Je gunt jonge vrouwen betere rolmodellen, zoals Robert die in de krant zegt: het is hoog tijd dat het heel normaal is om een vrouw te hebben die de burgemeester van Ams

Toen Aad laatst doodging kreeg hij een mooi groot stuk in de regionale krant. Want het dorp draaide op Aad Dijs. Hij zou me waarschijnlijk hebben uitgelachen als ik het tegen hem had gezegd: maar Aad had kunnen promoveren op leiderschap. Want echte leiders zien hun omgeving als hun tweede bedrijf. Ze weten dat hun eerste bedrijf op orde moet zijn, maar daarna neem je verantwoordelijkheid voor het grotere geheel. Dus redde Aad de ijsclub van de ondergang en zorgde dat er elke winter een kunstijsbaan kwam in een grote tent. Aad ritselde sponsors voor de triathlon, verkeersregelaars bij de autocross, vrijwilligers voor de intocht van Sinterklaas. En ga zo maar door. Elk dorp heeft een Aad Dijs. Nederland is gebouwd op mensen als Aad Dijs. Als we media en politici moeten geloven weten we niet meer wat de identiteit van Nederland is, maar Aad had het je zo kunnen vertellen. Media denken dat het buiten de ringweg van Amsterdam een groot sinkhole is. Daarbuiten is de regio. TV-mensen kijken nuffig als ze dat uits

Want Slob draait er niet omheen. Zijn brief bevat een groot aantal gedetailleerde plannen en besluiten die flinke impact gaan hebben op de machtsverhoudingen in Hilversum. De meeste spijkers kwamen aan in het kantoor van Shula Rijxman, de voorzitter van de raad van bestuur van de NPO. Zij vocht de laatste jaren als een leeuw om de macht naar zich toe te trekken, ten koste van de individuele omroepen, maar daar blijft heel weinig van over. De lobby van de omroepverenigingen, onder leiding van EO-directeur Arjan Lock viel duidelijk in zeer vruchtbare aarde bij ChristenUnie-minister Slob. De omroepen mogen weer onder eigen merken actief aan de slag op internet, in plaats van onder het knellende NPO label dat een paar jaar geleden nog voor veel geld werd overgenomen van een postduivenvereniging. En de NPO wordt onder curatele gezet, de omroepen krijgen voortaan een versterkt adviesrecht bij de plannen van de NPO. Een terugkeer naar de Poolse landdag die het MediaPark altijd zo onbestuurbaar maakte als een dove,

Spionisme noemt Karskens dat in zijn boek journalist te koop. Meer dan honderd journalisten zouden in Nederland op die manier voor de Staat werken. Een verbijsterend aantal! Hoe kun je als journalist zo je beroepseer en je onafhankelijkheid te grabbel gooien? Als nieuwsjager hoor je informatie te ontvángen van kuchende mannen in regenjassen, niet te geven! Zaterdag schreef de Volkskrant dat misdaadjournalist Bas van Hout twintig jaar geleden overstapte naar de regenjassen. De belofte dat zijn naam uit de AIVD stukken zou blijven werd geschonden, want bij de dienst werken mensen die net als u en ik kletsen bij de koffiemachine. Mensen die na arbeidsconflicten uit rancune stukken mee naar huis nemen die ze vervolgens naar journalisten en criminelen lekken, al dan niet tegen forse betaling. De Telegraaf publiceerde in 2006 uit de AIVD-stukken van de zaak waarbij van Hout als informant betrokken was. De Staat gooide daarna de journalisten, Bart Mos en Joost de Haas, in de gevangenis om ze te dwingen hun bron

Aan de achterkant verspreidt hij licht waardoor de woonkamer meekleurt met het programma, zodat je zelfs niet aan het ding kunt ontsnappen als je een boek leest op de bank. Op de afstandsbediening is de grootste knop gereserveerd voor Netflix. Het logo staat er met grote letters op geprint. Die knop is niet geactiveerd en wat mij betreft blijft dat zo. Uit alle onderzoeken blijkt dat mensen met een Netflix-abonnement geen seks meer hebben dus als die knop ooit aan gaat, stap ik eruit. Sowieso streef ik ernaar de laatste Nederlander te worden die geen Netflix heeft. The last woman standing. Je bent tegenwoordig sociaal geïsoleerd als je niet weet wie Francis Underwood of Piper Chapman is. Mensen kijken je aan alsof je achterlijk bent als je niet weet hoe Mad Man afliep. Ze weten geen vijf namen van ministers te noemen, vallen stil als je ze vraagt naar drie recente Nederlandse romans, denken dat ze de krant gelezen hebben als ze op de plee door Nu.nl scrolden, maar ík ben de cultuurbarbaar want ik keek geen

Dat hij klaar is met afgerekend worden op zijn huidskleur. Dat hij klaar is met het vriendelijk lachend incasseren van racistische grappen. Er zaten veel zwarte mensen in de zaal. Ook de aanwezige witte mensen kennen dit verhaal wel. De megafoon van de anti-racisten staat al een paar jaar luid afgesteld. De inleiding voorafgaand aan de voorstelling over de boze witte mensen was gelardeerd met fragmenten van PowNed. Voor het eerst sinds de oprichting had ik het gevoel dat PowNed misschien toch een beetje nut heeft. Het keurige Haagse schouwburgpubliek zag filmpjes met inwoners van Duindorp. Stadsgenoten die ze in het echte leven niet tegenkomen, want ze gaan met een boog om de volksbuurt heen waar kale kopjes en trainingspakken nog altijd in de mode zijn en jongeren op straat nog staan te hakkûh. Het malle houterige dansje dat in de jaren 90 populair was bij gabbers leeft voort in Duindorp. Komen er ook wel eens echte Duindorpers kijken?, vroeg een dame met lichte opwinding in haar stem. Nou, ze had geluk,

Alhoewel u dat best kunt overslaan want het wordt geen fraaie vertoning: Rutte die onmachtig wat scherven van zijn in duizend stukken gevallen vaasje gooit naar een duikende Baudet, die in een debat toch nooit zegt wat hij echt denkt. Daarvoor kunt u beter zijn essays in buitenlandse bladen lezen. Zoals zijn deze week gepubliceerde boekbespreking waarin hij zijn ware aard toont: een angstig mannetje, doodsbang voor vrouwen. Vrouwen moeten lekker thuis voor de kinderen zorgen en tijd in de relatie met hun mannetje investeren, bepleit Baudet. Het debat met Rutte bij Pauw trekt vast niet eens de helft van het aantal kijkers van zondag. Want zondag was Het Grote Nagenieten, omdat we eindelijk weer eens wat wonnen. Het maakt niet uit wat het is, als we winnen zijn we ineens allemaal even wij. En wat staan we op de kaart he! Tweehonderdmiljoen tv-kijkers zagen dat wij best een leuk moppie kunnen zingen. Tweehonderdmiljoen tv-kijkers gaan volgend jaar zien dat wij een groots tv-spektakel kunnen produceren. Nog e

Voordat hij hier wordt weggestuurd, want hij voelt zich veel minder welkom dan zijn moeder toen zij destijds hier arriveerde. De samenleving is verscheurd zegt Rahma, er woedt een oorlog tegen de islam. De wal is echt het verkeerde schip aan het keren als ook goed geïntegreerde Marokkaanse Nederlanders het gevoel hebben dat ze beter kunnen gaan. Het is verleidelijk populistische politici en boze witte mensen hiervan de schuld te geven. Rahma zei vaak ik eet geen gras als ze zich in haar carrière behandeld voelde als een domme koe. Dat gebeurde toen ze nog in loondienst was. Het overkomt ons elke dag. Ruim zeventien miljoen Britten stemden in 2016 voor een Brexit. Sindsdien moeten ze dag in dag uit in de krant lezen en op tv zien hoe dom ze zijn. Feit is dat de man die ze uit de EU probeert los te rukken, Nigel Farage, ruimschoots aan kop gaat in de polls voor de EU-verkiezing van 23 mei. Miljoenen mensen willen nog altijd een Brexit. Maar Farage werd zondag op een ontluisterende manier geschoffeerd door d

Chinese kranten, tv-stations en persbureaus bleven stil en WeChat, het belangrijkste sociale media platform in China, verwijderde alle berichten over de mogelijke handelsoorlog. Het is eng als media- en techbedrijven door overheden worden gedwongen zichzelf te censureren. Nog enger is het als media- en techbedrijven uit eigen beweging zover gaan. Als Donald Trump geen president was had Twitter hem al lang geschorst. Als er geen Twitter was zou Donald Trump nooit president van de Verenigde Staten zijn geworden, zeggen zijn criticasters. Misschien hebben ze gelijk, want boodschappen zoals Trump ze graag uitdraagt komen via de professionele media moeizaam bij de kiezers. Media beschermen mensen liever tegen dingen die ze beter niet zouden kunnen weten of denken. Nu de warmlooprondjes voor de Amerikaanse verkiezingen in 2020 zijn begonnen worden de verdedigingslinies opgeworpen, want nog vier jaar Trump daar moeten ze bij de fatsoenlijke media niet aan denken natuurlijk! CNN voert de troepen aan die techbedri

Nou is dat hele links-rechts-label al jaren over de datum, rechts wordt steeds vaker geplakt op het vroegere links: hardwerkende mensen die na het eten lekker op de bank ploffen om vermaakt te worden en al in bed liggen tegen de tijd dat het groenlinkse clubhuis van Jinek en Pauw de deuren opent. Mensen die zich de volgende ochtend in de file gewoon laten bijpraten door Bas van Werven, van wie trouwens het gerucht gaat dat hij kneiterrechts is en in een extreem vervuilende auto rijdt. Het maakt mij niet uit. Wat de interviewer stemt boeit me niet, als de juiste vragen maar aan de juiste mensen gesteld worden. Ik hoef niet steeds de politieke voorkeur tussen de regels door te horen. PowNed was overigens helemaal niet bedoeld voor rechtse mensen, maar voor mensen met een ingebouwde bullshitdetector, zoals ik het destijds als medeoprichter omschreef in het beleidsplan. Mensen die dankzij sociale media de hele waarheid zien en niet door het kokertje willen kijken dat de NPO ons voorhoudt. Mensen die met één o

De man keek in de camera zoals die slang uit Jungle Book. Stralend vertelde hij dat de Noordzee pas in 2050 voor een kwart vol staat met windmolens. Dus dat viel alles mee! En dat die windmolens nu al helemaal geen subsidie meer nodig hebben omdat ze zo lekker groot zijn dat je ze vanaf het strand kunt zien. Maar alleen bij helder weer, dus dat viel alles mee. Vissen kan dan niet meer op de Noordzee maar daar zat Jasper Vis, want zo heet deze meneer, zichtbaar niet zo mee. Jasper Vis was tot voor kort de baas van het bedrijf dat de Noordzee volbouwt met windmolens. Nieuwsuur is het journalistieke paradepaardje van de publieke omroep. En presentator Jeroen Wollaars is niet je tachtigjarige buurvrouw, maar journalist. Wollaars had moeten weten dat meneer Vis onzin zat uit te kramen. Zie. Vraag. Weet. is het motto van Nieuwsuur. Ik zag windmolen-propaganda uit de mond van een belanghebbende. Ik zag geen kritische tweede tafelgast voor een tegengeluid. Ik hoorde Wollaars niet doorvragen en daardoor weet de mi

Waarom dan toch dat merkwaardige toneelstukje bij de NOS? Mijn argwaandetector ging helemaal af toen ik vrijdag een bericht op de 101 pagina van Teletekst zag over de dood, in Syrië, van een kind van een jihadiste uit Soesterberg. Wat een basisplaats in Oranje is voor een voetballer, is de 101 nog altijd in de journalistiek en de spindokterij. Niemand begrijpt waarom, maar in Nederland is Teletekst onverminderd populair. In radiostudios en op redacties hangen nogaltijd tv schermen waarop permanent pagina 101 in beeld is, met wat gebombardeerd werd tot het belangrijkste nieuws. Want nieuws is er niet, het wordt gemaakt, geselecteerd; regelmatig ingestoken door spindokters. Voor de cycloon in Mozambique, die zeker een miljoen kinderen dakloos maakte of erger, hadden we nauwelijks aandacht want we waren even druk met onszelf. Iets met verkiezingen, een boreale uil en een gevaarlijke gek in een tram in Utrecht. Maar een dood jihadistenkind werd Groot Nieuws, een paar dagen na het merkwaardige een-tweetje tu

Sindsdien doet mijn onverwoestbare iPod weer dienst, gekoppeld aan de geluidsinstallatie in mijn weekendhuis. In het prille deel van deze eeuw was die iPod mijn slaapmiddel. Ik was nog niet gewend aan de gekmakende tinnitus die vooral bij stilte oorverdovend irritant is. Om de herrie in mijn hoofd te overstemmen luisterde ik onder mijn dekbed naar de marathoninterviews van de VPRO die je toen al als podcast kon downloaden. De interviews met monotoon pratende professoren die iets uitlegden over kernsplijtingen waren mijn favoriet. Ik haalde vrijwel nooit het einde van het gesprek. Podcasts waren toen nog niet hip, want erg ingewikkeld. Het was in de tijd dat mensen nog heel gewichtig deden over het feit dat ze een blog hadden. Ze kwamen in groepjes bijeen om elkaar awards toe te kennen en noemden zichzelf de blogosphere. Het was de tijd waarin gemeenten nog ronkende persberichten uitstuurden om te melden dat de wethouder voortaan een blog had. Een beetje wethouder heeft tegenwoordig een podcast. De podcast

Want twijfel, dat kenden de journalisten niet. Laat staan nieuwsgierigheid naar de bevindingen van Mueller. Nieuwsgierigheid lijkt in de journalistiek vervangen door meningen en selectieve berichtgeving. Democracy dies in darkness is het trotse motto van The Washington Post. Maar democratie gaat ook dood als je steeds maar weer de spotlights vol zet op de verkeerde zaken omdat je morele kompas sterk afwijkt van de realiteit. De media maakten zichzelf belachelijk met hun maandenlange tsunami van hijgerige berichten over het toen nog lopende onderzoek. Het gevolg is dat een groot deel van de bevolking voortaan helemaal nooit meer iets zal geloven waar media Trump van beschuldigen. Dat is namelijk wat er gebeurt als je jezelf met een kanon in je voet schiet. Dan liggen je handen er ook af en is je toetsenbord waardeloos geworden. 'Journalisten zijn verworden tot activisten met een perskaart, twitterde PVV-Tweede Kamerlid Martin Bosma. Activisten die werken voor mediabedrijven die de lobby aanvoeren voor een n