Slangen In Uw Oor

Het weerklinkt op de Vlaamse speelplaatsen, tieners brullen het naar mekaar en kleuters zingen het in de badkamer: “Ik ben een kind van de duivel. Mama, jij hoeft niet te huilen. Feesten alsof elke dag hier mijn laatste is. Hoop dat je deze draait op mijn begrafenis. Ik hoef geen speech. Ik hoef geen bloemen. Gooi drank en drugs over mijn kist”. Na enkele Nederlandse dominees, maken nu ook in ons land sommige mensen zich druk over dit muzieknummer van de Nederlandse rapper Jebroer. Nu er eens een Nederlandstalig nummer een hit is bij de jeugd, blijkt de duivel de hoofdrol te spelen. Je zou zowaar heimwee krijgen naar de tijd van Miek en Roel of Miel Cools. Waarom kan onze jeugd niet gewoon genieten van ‘Houden van’? Nu moet u op Spotify of YouTube eens zoeken op het woord Devil. Meer dan 24 miljoen filmpjes pakken op YouTube uit met die duivel. Liedjes met de heer der duisternis in de tekst, zijn dan ook van alle tijden. De jeugd zal niet ineens naar de verdoemenis gaan, omdat ze nu verstaan wat ze zingen. In

“Is het onverwachte het perfecte fundament voor stabiliteit?” Het gaat goed met Europa, want alles valt tegen. De tijden lijken roerig en onzeker; iedere week is het opnieuw bang wachten op de volgende episode van de soap die de internationale politiek geworden is. Maar hoe onwaarschijnlijker de wending, hoe waarschijnlijker er een happy end opduikt. Het begon met de Brexit, die het einde van de Europese Unie zou inluiden. In werkelijkheid zorgde het vertrek van het Verenigd Koninkrijk net voor een hernieuwde samenhang van die Unie. De Europese economie en de euro doen het goed, terwijl de groei van Groot-Brittannië en de waarde van het pond onder druk staan. Toen werd Donald Trump verkozen, die brutaal zowel de NAVO als het klimaat de wacht aanzegde. En weer gebeurde het onverwachte: het draagvlak voor een Europese samenwerking op defensievlak verbreedde en er vormde zich een wereldwijde coalitie tegen klimaatopwarming. China wil intussen zijn klimaatinspanningen opdrijven, land na land steekt een tandje b

Klein land, groot buitenland De uitzonderlijke kwaliteit van onze vaderlandse diplomatie is een goed bewaard geheim. Een geheim dat vooral door die vaderlandse diplomatie goed bewaard werd, want discretie is haar handelsmerk. Wie ooit de kans kreeg om samen te werken met dit diplomatenkorps, ontdekte een professioneel legioen dat op een on-Belgische manier excelleert in kennis, efficiëntie en doelmatigheid. De grondslag hiervan werd in de nadagen van de Tweede Wereldoorlog gelegd, toen een aantal visionaire Belgische politici, in een periode dat Europa in verwarring en vertwijfeling was, een discrete hoofdrol opeiste. Zo verwierf ons land een reputatie en invloed die de minuscule oppervlakte van dit koninkrijkje ver overstegen. Lees het volledige artikel via http://www.standaard.be/cnt/dmf20170602_02910459?shareId=d965a9d765efb7c463e8bc8a09b4fd6ee2408de498ff6d27c8b94042d468c6c25884c35f02aac96de829ee3464627fb9a217815a0cc8a9c6526d0d75c6e4232db20a176fb62df56177e090cb1b14e13a

In de toekomst kunnen we initiatieven als het doorkijkkerkje in Borgloon vergeten -- Het doorkijkkerkje van Borgloon werd door de lezers van de Britse krant The Guardian uitgeroepen tot een van de mooiste plekjes van Europa. Ik weet niet of u het kerkje al met eigen ogen gezien hebt, maar als dat niet zo is, moet u het zeker eens bezoeken. In een perfecte harmonie met de mooie Haspengouwse omgeving, toont het zich vanuit iedere hoek op een andere manier. En als – zoals de laatste dagen – de zon meewerkt, staat er geen rem meer op haar schoonheid. Het doorkijkkerkje is klein, maar ambitieus. Het is intussen een monument voor wat niet meer zal zijn, want het werd gerealiseerd door het provinciebestuur. In de toekomst kunnen we dit soort initiatieven vergeten. Dat hebben we te danken aan de gulzigheid van de Vlaamse overheid, die langzaam maar zeker de provinciebesturen aan het uitkleden is. Benieuwd of we nu meer Vlaamse projecten in Limburg zullen zien. Ik reken er niet op. Waar zullen we in de toekomst nog

Daar komt niets goeds uit”, zei de vader, en hij had het over Facebook. In het VRT-programma Koppen werden meisjes van 12 in de val gelokt met een vals Facebookprofiel. Een foto van een knappe bink volstond dat ze massaal hun adres deelden en afspraakjes maakten. ”Het had nochtans een pedofiel kunnen zijn”, was de waarschuwing die als een rode draad door het programma liep. In dezelfde week lazen we hoe een 12-jarige tiener uit het Waalse Durbuy zich van het leven beroofde na pesterijen op Facebook. Het meisje liet een afscheidsbrief na waarin ze zei dat ze door één persoon werd lastiggevallen op Facebook. Facebook is des duivels, denk je dan. En we moeten onze kinderen beschermen tegen die sociale media. Maar net zoals er al moordenaars waren voor er gewelddadige videospelletjes bestonden, zo waren er ook al pedofielen en pesters voor Facebook bestond. Kinderen verbieden om sociale media te gebruiken, betekent zoveel als hen aanzetten tot liegen. Sociale media maken nu eenmaal deel uit van het leven van pube

Enkele jaren geleden was ik op Cuba. Ik genoot van de muziek, de sfeer, de rum en de mensen. Knappe gebouwen en pleinen en een indrukwekkende natuur. Een geweldige trip. Maar ik was me wel voortdurend bewust van het feit dat ik in een dictatuur rondtoerde. Als je voorbij de geprononceerde revolutie-romantiek keek, zag je de schrijnende armoede, de repressie en de aan het oog onttrokken Damas de Blanco, witte moeders die protesteerden tegen de verdwijning van hun mannen of kinderen, verdwenen omdat ze het Castro-regime slecht uitkwamen. Castro’s Cuba wordt geloofd om haar gratis gezondheidszorg en onderwijs. Dat is terecht. De lage kindersterfte, wijd verbreide alfabetisering en gezondheidszorg voor iedereen zijn uitzonderlijk voor een land van dit welvaartsniveau. Maar wat ben je ermee dat je tanden gratis verzorgd worden, als je je mond niet mag opendoen? Sinds kort kunnen Cubanen de toestemming krijgen om naar het buitenland te reizen. Maar dat geldt niet voor dokters, omdat het regime weet dat die gewoon n

Als ze op pensioen zijn, gaan ze eindelijk reizen. Als de kinderen groter zijn, maken ze meer tijd voor elkaar. Als hij op brugpensioen gaat, begint hij die eigen zaak waar hij al zo lang van droomt. Als ze halftime zou kunnen werken, schrijft ze eindelijk het meesterwerk dat al zo lang in haar hoofd zit. Als, als, als… Lijdt u ook aan als-uitstel? ‘Als’ is een uitvlucht. Wie nu geen tijd maakt om te reizen, doet dat ook niet als hij op pensioen is. En de grootste romans zijn niet geschreven toen iemand werktijdvermindering kreeg. ‘Als’ u het nu niet doet, zal u het dus later ook niet doen. Weet u waar de als-uitvlucht het meest voor komt? Bij onze politici. In ons politiek bestel zeilt men van ‘als’ naar ‘als’. We kunnen alles veranderen, ‘als’ we maar eerst die of die hindernis uit de weg kunnen ruimen. ‘Als de conjunctuur weer aan trekt’, ‘als de socialisten niet meer in de regering zitten’, ‘als we nog eens een staatshervorming kunnen doen’... Zeilend van verkiezing naar verkiezing, waarbij er iedere kee

Al die dure en ingewikkelde studies, over hoe goed of slecht een land bestuurd wordt, zijn weggegooid geld. Kijk gewoon naar de belastingbrief van het land ik kwestie, en je weet genoeg. Achthonderdvijfentachtig; zoveel ‘codes’ zal onze nieuwe belastingbrief bevatten. Dat zijn dus 885 vakjes die je kunt invullen. Daar ben je wel even mee zoet. Alleen al tot 885 tellen kost meer dan 10 minuten. Het aantal codes steeg dit jaar met 75, vorig jaar met 38 en het jaar daarvoor met 45. Tegen dit tempo zullen we in minder dan drie jaar de kaap van 1.000 belastingcodes ronden. Een bedenkelijk record en een bijkomende reden om nog wat meer wanhopig te worden als de gevreesde bruine enveloppe op de deurmat valt. Waarom maakt de overheid het zo moeilijk? Waarom kiezen ze niet gewoon voor eenvoudigere belastingen, lager en met minder aftrekken? De belangrijkste reden is dat de overheid graag in uw plaats beslist waaraan u uw geld uitgeeft. Dat doet die overheid door hoge belastingen te heffen en vervolgens heel veel ver