Bernard Hammelburg | Bnr

Rupert Hogg, de baas van Cathay Pacific, zette een piloot en een aantal vliegveldwerknemers op non-actief omdat ze aan de demonstraties hadden deelgenomen. Donatella Versace maakte haar kowtow omdat op Versace T-shirts Hong Kong en Macao landen werden genoemd, in plaats van delen van China. Een door Beijing geregisseerde campagne op sociale media, met woedende modellen en popsterren in de hoofdrollen, kreeg ook modemerken Givenchy, Gap en Coach door de knieën. Het regende excuses. Bij de demonstranten gaat het vooral om wanhoop. Ze eisen handhaving van Hong Kongs vrijheid, maar weten dat het schijn is, en dat 2049, het jaar waarin de stad helemaal door China wordt ingelijfd, voor de gemiddelde millennial verontrustend dichtbij is. Voor China gaat het erom dat Hong Kong, Macao en Taiwan juist geen enkele illusie mogen koesteren over hun uiteindelijke lot. De dreigementen nemen toe: als Hong Kong niet inbindt, grijpt misschien het leger in, met als excuus terrorisme, of ophitsing door Amerika en andere wester

In een telefoongesprek met president Nixon, in 1971, noemde Reagan Afrikaanse regeringsleiders apen, laat ze naar de verdoemenis gaan, ze hebben zelfs moeite om schoenen te dragen. Staat op een bandje dat Nixon-historicus Tim Naftali boven water haalde. Dat Nixon racist, homofoob en antisemiet was, was gevoeglijk bekend, dus Reagan vond een willig oor. De Amerikaanse presidentiële geschiedenis zit vol voorbeelden van vaak vilein racisme. Thomas Jefferson, bijvoorbeeld, de derde president, was de auteur van de Onafhankelijkheidsverklaring, waarin hij schreef dat alle mensen gelijk geschapen zijn. Maar in een boek beschreef hij zwarte landgenoten als mensen met een sterke, onaangename geur, die niet in staat zijn kunst of poëzie te creëren. Net als zijn voorgangers en een zwik opvolgers, had hij slaven. Als die vrij zouden komen, schreef Jefferson, moesten ze het land uit, want zwarten en witten konden niet vreedzaam naast elkaar leven. Toen dus al dat argument ga terug naar je eigen land. Het opmerkelijke i

Amerikanen zijn vindingrijk in het verbaal projecteren van nationalistische haat op voedingswaren. In de Eerste Wereldoorlog werd zuurkool vrijheidskool en veranderde het beroemde worstje, de Frankfurter, in hot dog. Hoe gaat het dit keer aflopen, nu tarief-dude Donald Trump extra invoerrechten heeft aangekondigd op Franse wijn? Hij doet dat uit woede over de digitale servicebelasting die Frankrijk wil invoeren. President Macron wil dat multinationale techreuzen belasting gaan betalen over hun digitale diensten aan Franse klanten. Dat treft Chinese, Spaanse, Britse en Franse bedrijven, maar vooral het Amerikaanse Apple, Facebook, Amazon, Google en Microsoft. Wraak dus, op Franse wijn. Amerikaanse wijn is trouwens beter, zegt Trump. Weliswaar is hij geheelonthouder, maar in zijn genialiteit kan hij het zíen, zegt hij. Dat is apart, want als je bijvoorbeeld in Nederland bij grote winkelketens kijkt, of bij de goede speciaalzaak, moet je Amerikaanse wijn met een vergrootglas zoeken. Franse wijn blijft onbetwist

Zijn problemen zijn ontegenzeggelijk enorm. Hij moet een soort politieke Mount Everest beklimmen. Premier worden met de steun van 90.000 partijleden is echt wat anders dan, in een land met 66 miljoen inwoners, verkiezingen winnen. In het Lagerhuis heeft zijn coalitie precies dezelfde flinterdunne meerderheid van drie zetels die Theresa May had, en misschien nog wel minder, als je afgaat op de ministers die zijn afgehaakt. Hij kan dan wel de kampioen van de Brexiteers zijn, maar er zijn maar hooguit 40 of 50 partijleden die bereid zijn met hem af te denderen op een harde Brexit. Feit is dat hij, vergeleken met de kille, afstandelijke May, overloopt van charisma, humor en overtuigingskracht, maar de kans dat hij Brexit door het parlement krijgt blijft miniem. Veel urgenter is de Iraanse crisis. De Britse krijgsmacht kan zijn slagkracht in de Golf van Hormuz niet vergroten zonder hulp van andere landen. Dat zet hem voor een duivels dilemma: kiezen voor meer samenwerking met de Europese Unie, die probeert de nu

De kleinzoon van die illegale Duitse immigrant en zoon van die straatarme Schotse vrouw heet Donald Trump. Geen van zijn vier grootouders waren Amerikanen en maar één van zijn ouders is in de Verenigde Staten geboren. In Nederland heet iemand als Trump een westerse allochtoon. Van Trumps vijf kinderen heeft trouwens alleen Tiffany twee Amerikaanse ouders. Ivanka is ook een westerse allochtoon. Ga terug naar je eigen land is onder allochtonenvreters een populaire kreet, maar om die uit de mond van de allochtoon Donald Trump te horen is heel apart. Hij zei het tegen vier Democratische zwarte en Latino vrouwen uit het Huis van Afgevaardigden, van wie er drie geboren en getogen zijn in de Verenigde Staten. Ze worden de bende van vier, genoemd, onder leiding van Alexandria Ortasio-Cortez, en gaan enorm tekeer tegen de erbarmelijke behandeling van migranten in detentiecentra, en tegen de razzias in de grote steden om uitgeprocedeerde asielzoekers het land uit te zetten. Met die razzias valt het nogal mee, en het

Het roddelblad Mail on Sunday gooide hoge ogen met de gelekte, geheime analyse die ambassadeur Sir Kim Darroch maakte van Trump en diens chaotische Witte Huis. Natuurlijk kwam er een geconditioneerde reflex van Liam Fox, minister van buitenlandse handel: excuus aan de Amerikanen, we gaan het lek onderzoeken. Maar interessanter is zijn inhoudelijke reactie: een ambassadeur behoort naar eer en geweten te rapporteren wat hij waarneemt, hij heeft niets verkeerd gedaan. En de veelzeggende reactie van minister Jeremy Hunt van buitenlandse zaken: ik ben het niet eens met sommige van de waarnemingen. In gewone taal: die ambassadeur slaat de spijker op zn kop. Waarom werd het gelekt? Ik denk om een aantal redenen. In de eerste plaats als waarschuwing aan Trump dat hij niet moet denken dat de Britten zich, na de Brexit, in een financieel onaantrekkelijk handelsverdrag laten manipuleren. Groot-Brittannië wordt niet de 51ste staat van Amerika, en Trump krijgt niet de regie. In de tweede plaats als protest tegen de A

In het jargon van de New Yorkse vastgoedjongen uit het Witte Huis heet het hes a great friend of mine, of I love that guy. Voor Donald Trump kwalificeren mannen als Xi, Poetin, Kim Jong-un, Erdogan en Mohammed bin Salman zich als sterke mannen, die een sleutelrol spelen op het wereldtoneel en met wie je dus deals moet maken. In traditionele kringen is het optreden van Donald Trump op en nade G20 met een mengeling van verbazing en afgrijzen bekeken. Nu kun je zeggen: vergeleken bij Trump is zo ongeveer iedereen traditioneel, en alles wat naar klassieke diplomatie riekt, lapt hij aan zijn zolen. Liever een date via een tweet aan Kim Jong-un, dan saaie ambtenaren in grijze pakken en mantelpakken die op hun ministeries en ambassades eindeloos zeulen aan een topontmoeting. De beschuldiging van de gevestigde orde is: Trump is alleen uit op fotomomenten, maar inhoud heeft het niet. Met Poetin een vage afspraak voor een mogelijk bezoek aan Moskou, met Xi een wapenstilstand in de handelsoorlog zonder verdere inhoud

Generaals sturen soldaten naar het andere eind van de wereld om een raketsysteem te bombarderen, hackers leggen met één muisklik aan de andere eind van de wereld een raketsysteem plat, zonder een druppel bloed te vergieten. De New York Times en Associated Press onthulden dat Amerikaanse hackers het Iraanse raketsysteem hebben uitgeschakeld. Volgens IT-beveiligers CrowdStrike en FireEye stelen Iraanse hackers op hun beurt de computersystemen van de Amerikaanse energievoorziening en defensie leeg. De Iraanse operatie draagt de schitterende naam elegant katje. Opmerkelijk is de factor verontwaardiging. Toen Israëlische en Amerikaanse hackers de computers van het Iraanse nucleaire programma letterlijk lieten smelten met het Stuxnet-virus, vonden we dat best stoer. Toen Russische trollen Hillary Clinton uitschakelden en Donald Trump lieten winnen, spraken we daar schande van. Als de goeien hun nerds aan het werk zetten, is het een briljante heldendaad, als de kwaden het doen, zijn ze meteen de lugubere reïncarna

Baudet, die aan de macht kwam nadat het kabinet-Rutte was gevallen op een wetsontwerp om de vennootschapsbelasting voor multinationals fictief te maken, wil Nederland ontdoen van iedereen die niet tot het boreale, zuiver-blanke ras behoort. Tom van Gieken wil het eigen volk eerst, Trump wil America first, Le Pen, Poetin en Johnson voelen zich ook superieur. Maar er kan er maar één eerst. Daar gaat het conflict over. Als je het eerste volk bent, en zo raszuiver mogelijk, dan kan er niet nog een ander meestervolk zijn. De rel begon met een schijnbaar minuscuul incident. In een kelderbar in Kentucky bestelde een dikke Amerikaan met tatoeages, baard en paardenstaart, die net was komen aanrijden op zijn Harley-Davidson, een Budweiser biertje. Naast hem stond Brit met een Boris Johnson-speldje, die tegen de Amerikaan schamperde: dat zou ik nooit aanraken een Belgisch biertje. Dat werd het begin van wat de fake media de bierkelderopstand zouden noemen. Donald Trump zei dat beide partijen hun goede kanten hadden,

Trumps versie gaat ongeveer zo: Turkije, na Amerika het grootste NAVO-lid, kan het niet maken om Russische S-400-raketten te kopen. Erdogan is niet alleen niet solidair tegenover de NAVO, het is ook gevaarlijk. Als je de S-400-raketten integreert in de NAVO-defensie, kunnen hun met geavanceerde radar uitgevoerde besturingssystemen gluren in NAVO-geheimen, zoals de JSF, die juist is gebouwd om onzichtbaar te zijn voor vijandelijke radar. Dus, Erdogan, koop nou geen S-400s, maar Amerikaanse Patriots. Zo niet, dan kun je fluiten naar je 100 JSFs. De Sanctie-Dude laat de training van Turkse F-35-piloten in de VS al vaststilleggen. Rocket Man zegt: dat roepen jullie nú, maar jullie wilden ons destijds helemaal geen Patriots verkopen. Bovendien zijn die duurder en minder goed dan de S-400. Trouwens, die raketten worden helemaal niet in de NAVO-defensie geïntegreerd. En ik heb de deal met de Russen nu gesloten, en ik houd mij altijd aan mijn afspraken. De groeten met je sancties. Sanctie-Dude en Rocket Man spele

Hij prees Nigel Farage, gaf openlijk aan te hopen dat Boris Johnson - een soort kloon van Trump maar met een deftiger accent en minstens zo vilein in de kunst van het beledigen - de nieuwe Britse premier wordt en het land voortvarend in een harde Brexit stort. Wat krankzinnig is, want sinds wanneer stookt een staatshoofd in de interne aangelegenheden van een soeverein land? Sadiq Khan, de Londense burgemeester die zich tegen het staatsbezoek had verzet, kwalificeerde Trump als een ijspegel en loser die zijn werk waardeloos doet. Meghan Markle, de Amerikaanse actrice die met prins Harry is getrouwd, noemde hij gemeen, hoewel hij dat daarna op zn Trumps keihard ontkende. De verslaggever van de Sun, die Trump interviewde, zette vervolgens het audiofragment online. Britten houden van Amerika en Amerikanen, maar van Donald Trump krijgen ze de kriebels. Dat de belangrijkste bondgenoot Groot-Brittannië bezoekt, zeker in de week waarin D-Day wordt herdacht, is begrijpelijk. Maar een officieel staatsbezoek? Van d

De partijen van politici met de grote monden Le Pen, Farage, Baudet, Salvini, Kaczynski hebben bij de Europese verkiezingen wel een hoop herrie gemaakt en de anti-Europese overwinning voorspeld, maar ze haalden geen podiumplaats. Marginale roeptoeters waren het, en in de Formule 1 van de Europese politiek vlogen ze al kakelend uit de bocht. Ik ben tegen Europa bleek bij de kiezers ongeveer net zo populair te zijn als ik ben voor uitlaatgas en kolencentrales'. Ook de groten scoorden matig. De Groenen waren terecht heel blij met hun klim van 52 naar 70 zetels, maar in een parlement met 751 zetels is ook dat geen podiumplaats. Een politiek Verstappentje, eigenlijk. De christendemocraten pakten 25 procent van de stemmen, en de socialisten 20 procent hun slechtste prestatie sinds de Europese verkiezingen in 1979 begonnen. Driekwart van zijn eigen Duitse volk heeft nooit van Manfred Weber gehoord. Voor Frans Timmermans lag dat anders: iedere Nederlander weet wie hij is, maar bezuiden en ten oosten van Heerlen

Sinds Juan Gaido zichzelf in januari uitriep tot waarnemend president, hebben de 54 landen die hem erkennen de hoop dat president Nicolas Maduro de steun van de krijgsmacht verliest en dan aftreedt of wordt afgezet. Vooralsnog is dat een illusie gebleken. De realiteit is knokken om een liter benzine. Wat mankeert de generaals? Waarom blijven ze de moorddadige, corrupte fantast Maduro trouw? Om een aantal redenen. Ze zijn in belangrijke mate zelf de aanstichters van het kwaad niet sinds Maduro in 2013 aantrad, maar al vanaf diens voorganger, Hugo Chavez, in 2003 aan de macht kwam. Ze zijn politiek en financieel verstrengeld met de regerende kliek, de olie-industrie, het bedrijfsleven, en de door Iran gefinancierde deal om Hezbollah binnen te halen om de oppositie te onderdrukken en een dugskartel in stand te houden, waarvan zij die generaals dus meeprofiteren. Van Guaido hebben ze weinig te verwachten. Hij zal ze zonder scrupules in het diepe ravijn laten storten waarin ze nu staren. De generaals geloven o

De vele kennissen en het handjevol vrienden wijzen op de stabiliteit die de euro, zelfs tijdens de Maltese, Cypriotische en Griekse crises, bleef verstrekken, met een redelijke koers, weinig inflatie, en grote praktische voordelen. De vijanden willen terug naar eigen valuta. Het belangrijkste argument is dat er dan weer wisselkoersen ontstaan om economische ongelijkheden op te vangen. Een ander argument is dat we niet op aarde zijn om landen die er een puinhoop van maken, zoals Griekenland, te redden. Dat is maar een beetje waar, want van de 290 miljard euro die nodig was om Griekenland te redden, ging maar 14 miljard echt naar de Griekse schatkist. De rest stond veilig op banken in Frankrijk, Duitsland en Nederland, of bij het IMF. Bovendien is de crisis opgelost, en heeft het bijvoorbeeld de Nederlandse schatkist uiteindelijk niets gekost. Ik houd geen pleidooi voor de euro. De Poolse regeringspartij PiS heeft als verkiezing-motto nee tegen de euro, wat misschien best verstandig is als je, zoals Polen,

Schermutselingen tussen Israël en Gaza zijn routine geworden. Er is een vast patroon, dit keer de beschieting van twee Israëlische grenswachters, gevolgd door een Israëlische luchtaanval, gevolgd door een barrage aan raketten uit Gaza, gevolg door Israëlische bombardementen, gevolgd door discussies over proportioneel geweld, gevolgd door een staakt-het-vuren. Toch was het dit keer net een beetje anders. De raketaanvallen uit Gaza kwamen niet alleen van Hamas, maar van het concurrerende Islamitische Jihad. Via Egyptische bemiddeling onderhandelen Israël en Hamas al lang over een duurzaam bestand. Islamitische Jihad sloot zich wel aan bij dit staakt-het-vuren, maar heeft lak aan de onderhandelingen achter de schermen, wat de puzzel enorm compliceert. Islamitische Jihad is gelieerd aan Hezbollah en wordt gefinancierd door Iran. Gaza ziet er dus steeds meer uit als een Iraans-Israëlisch conflictgebied, net als Syrië, waar Israël stellingen van Hezbollah en de Iraanse Republikeinse Gardes bombardeert. Regelmatig

De meest bizarre leugen declameerde hij in een verkiezingstoespraak. Vrouwen die net zijn bevallen, zei hij, krijgen de keus: de baby houden of laten doden. Ik citeer: De baby is geboren, de moeder ontmoet de dokter, ze zorgen voor de baby, wikkelen de baby prachtig in, en dan bepalen de dokter en de moeder of ze debaby executeren of niet. Einde citaat. Hoe komt hij ermee weg? Hetzelfde geldt voor de eindeloos herhaalde leugen dat hij voor het grootste economische herstel in de Amerikaanse geschiedenis heeft gezorgd. Onzin, zegt Bloomberg, dat was Bill Clinton, gevolgd door Barack Obama. Op nummer 3, 4 en 5 staan Ronald Reagan, George Bush sr en Jimmy Carter. Hoe komt hij ermee weg? Hij komt ermee weg om twee redenen: zon 40 procent van de Amerikaanse kiezers steunt hem door dik en dun. Voor hen liegen de media, Trump spreekt de waarheid. De tweede reden is het gebrek aan alternatief. De Democraten hebben zon 20 presidentskandidaten zonder verhaal, met als nieuwe koploper Joe Biden, die doet wat al zijn c

Bij rellen in Londonderry, die waren aangezet door een groep die zich de New IRA noemt, kwam een journalist om het leven, terwijl zij naast een politieauto stond om verslag te doen. De New IRA is een militante organisatie die het Goedevrijdagakkoord van 1998, dat een einde maakte aan 30 jaar burgeroorlog, weigert te respecteren. Het akkoord, uitonderhandeld door een bemiddelaar van Bill Clinton, rust op het beginsel dat de protestante Unionisten, die Noord-Ierland Brits willen houden, en de katholieke Republikeinen, die bij Ierland willen horen, samen regeren op basis van de status-quo. Daarvoor is tussen Noord-Ierland en de Republiek Ierland de grens buiten werking. Iedereen mag ongehinderd van noord naar zuid. 110 miljoen mensen doen dat elk jaar, 30.000 gaan dagelijks via de overgang naar hun werk, Noord-Ierland exporteert voor 4 miljard euro naar Ierland, scholen en gezondheidsvoorzieningen zijn over en weer toegankelijk. Door de Brexit dreigt het hele stelsel in gevaar te komen en daarmee valt de bodem

Je kunt van de Brexiteers zeggen wat je wilt, maar nazis zijn het niet. Jawel, zegt het Labour Lagerhuislid David Lammy, dat zijn ze wel. Winston Churchill weigerde mee te buigen met Adolf Hitler. Brexiteer Jacob Rees-Mogg verbindt zich met de racistische Duitse AfP en buigt dus wél mee. Dus: nazi. Dat is geen debat meer, dat is hysterie. Whitehall, de bakermat van de westerse democratie, is uitgegroeid tot een hetzefabriek. Het is even opmerkelijk hoe luid de rest van de Europese Unie klaagt. Nederland, bijvoorbeeld. Een harde Brexit kost ons 2,3 miljard euro, zegt de Algemene Rekenkamer. Maar dat is over een periode van vier jaar, en van 575 miljoen euro per jaar valt het Koninkrijk der Nederlanden echt niet om. Bovendien: ook bij een zachte Brexit kost het ons geld, want de afdracht per EU-lidstaat gaat omhoog. Is dat nou zo erg? En dan de berichten over al die bedrijven in de Londense City die niet weten hoe snel ze de uitgang kunnen bereiken, en vluchten naar Frankfurt, Dublin en Parijs helaas maar e

De essentie in het Verenigd Koninkrijk is de onmacht om coalities te sluiten. Het Engelse parlement bestaat sinds 1215 en het Britse sinds 1707, en al die eeuwen is het gedomineerd door twee partijen, met nog wat klein grut in de marge. En die twee partijen zien elkaar als bittere vijanden. Wat Theresa May, de Tory-premier, nu probeert om de Brexit-deal te redden is onderhandelen met Labourleider Jeremy Corbyn. Je zou zeggen: als ze dat twee jaar geleden hadden gedaan, waren ze er allang uit. Maar voor een Tory-leider is praten met Corbyn zoiets als het omarmen van Kim Jong-un, en andersom. Tenminste, als je de reacties hoort. Een potentiële ramp', noemen de Brexiteers in Mays partij het. En Labour-partijbonzen over Jeremy Corbyn: De man die de geschiedenis in gaat als de leider die de partij in stukken brak. In de stokoude Britse traditie is de tegenpartij niets meer of minder dan de aartsvijand. Als je daarmee zaken doet, ben je een verrader. Het meest opmerkelijke land met een tweepartijenstelsel is na

De redenering is ongeveer zo: de gevestigde orde houdt krampachtig vast aan zijn eigen macht, en verwaarloost het belang van de burger. Drain the swamp, bagger het moeras leeg, was de strijdkreet van outsider Donald Trump. En zo koos Frankrijk Emmanuel Macron, Canada Justin Trudeau, Slowakije Zuzana Caputova en Oekraïne in elk geval in de eerste ronde de komiek Volodymyr Zelensky. Maar klopt die redenering ook? Ik geloof er niets van. Trump ruimt geen moeras op, maar creëert er een, Trudeau is verwikkeld in een corruptieschandaal, Macron is erin geslaagd ruzie te krijgen met links, rechts en het midden. En bovendien: niemand wordt als politicus geboren, en als hij het eenmaal is, wordt hij per definitie onderdeel van de gevestigde orde. Je bent eigenlijk alleen outsider tijdens je campagne, daarna wordt je net zon insider als alle anderen. Wat is er eigenlijk mis met die gevestigde orde? Waarom heet een politicus die zijn werk goed en graag doet een plucheklever? Ik draai het liever om: niks mis met een e