Bernard Hammelburg | Bnr

Op FoxNews, de roeptoeter van de president, na, hing over bijna alle media een grauwsluier. Urenlang mopperden deskundigen en commentatoren dat Mueller niet duidelijk was over de verdenking van machtsmisbruik, en dat minister Barr van justitie, die geen aanwijzingen ziet voor machtsmisbruik, simpelweg niet deugt omdat hij door Trump is benoemd. Democraten kraaiden al vóór de publicatie dat zij het volledige rapport eisen waar de meeste Republikeinen het trouwens roerend mee eens zijn zonder dat er aanwijzingen zijn dat de minister dat wil tegenhouden. De boodschap is: we laten Trump niet met deze schijnoverwinning wegkomen. Nu is dat de manier waarop het spel in de VS wordt gespeeld. Tijdens de regering-Obama hebben de Republikeinen de president acht jaar lang systematisch getreiterd, geblokkeerd en verdacht gemaakt. Nu komt de wraak. De vraag is wat het de kiezer kan schelen? Bijna niets, zeggen de peilingen. De gemiddelde Amerikaan vindt al dat onderzoek oninteressant. Daar is niets nieuws aan. Richard N

Het kabinet steunt Ardern, maar het is nog maar helemaal de vraag of ze ook haar parlement meekrijgt,want Nieuw-Zeelanders doen aan ongeveer dezelfde, bijna religieuze wapenverheerlijking als Amerikanen en Canadezen. In onze ogen is dat verwerpelijk, en bestaat er geen twijfel dat het aantal moorden en zelfmoordenrecht evenredig is aan het aantal wapens. In Amerika zijn mass shootings, zoals maandag in Utrecht, aan de orde van de dag. Sterker nog: er zijn er bijna net zo veel als het jaar dagen heeft. De Amerikaanse definitie van zon mass shooting is vier of meer slachtoffers. Wat de strijd tegen terroristen en andere massamoordenaars in de Angelsaksische wereld extra moeilijk maakt, is dat ze geen bevolkingsregisters hebben, wat bij ons Basisregistratie heet. Wie woont waar, wie verhuist vanwaar naar waar dat soort informatie. Het Engelse recht gruwelt van het idee van persoonsregistratie, waardoor niet alleen in het Verenigd Koninkrijk, maar ook in de Angelsaksische landen Amerika, Australië, Canada en N

Eurotrash dat zijn Europese snobs merkkleding, pretenties, eigenwijs, betweterig, die veel reizen of erger nog in Amerika wonen. Zeg maar: zoiets als Democraten. De Europese Unie is misschien wel het allerergste, vinden Trump en de Trumpisten, want die blasé-hooghartige ijdeltuiten in Brussel vertellen Amerika met de neus omhoog hoe het moet en hoort. Of, in de woorden van minister Mike Pompeo van Buitenlandse Zaken, bureaucraten die hun eigenbelang stellen boven dat van hun landen en burgers. Dat moet de achtergrond zijn geweest van de plotselinge demotie van de Europese vertegenwoordiger in Washington, die in december, tijdens de uitvaart van George Bush Sr., achter in de rij hoogwaardigheidsbekleders moest en aldus ontdekte dat hij zijn status als ambassadeur kwijt was. Oh ja, verhip, was de reactie van het State Department, dat hadden we hem helemaal vergeten te vertellen. Niemand in het deftige wereldje van de diplomatie durfde het woord te gebruiken, maar het was bewuste vernedering. We zetten dat

Voor de generatie Amerikanen die de Vietnamese oorlog heeft meegemaakt, is Hanoi de stad van Ho Chi Minh, de duivelse vijand uit de vorige eeuw. De oorlog waarin 58.000 Amerikanen en meer dan een miljoen Vietnamezen sneuvelden. En juist daar ontmoet Donald Trump Kim Jong-un. Die oorlog was fout, maar toch voelen sommige veteranen de keuze van Hanoi als een vernedering. Alsof Kim de Amerikaanse president als een dompteur aan een touwtje heeft en rondjes laat hollen. Het is een metafoor voor de topontmoeting zelf. Wonderen zijn de wereld niet uit, maar er moet er echt een gebeuren om de top te laten slagen. Klaarblijkelijk brengt Trump een voorstel mee om de Koreaanse Oorlog, die in 1953 eindigde met een wapenstilstand, formeel te beëindigen. Dat is altijd mooi leve de vrede maar wat betekent het precies? Amerika, China en Zuid-Korea hebben allang normale betrekkingen, Noord- en Zuid-Korea hebben een soort niet-aanvalsverdrag. Juist daarom vermoed ik dat Trump, met een formele vrede tussen de VS en Noord

Bij een natuurramp of terroristische aanval of oorlog snap je met je boerenverstand het verband met het woord noodtoestand. Politie en leger mogen zonder uitleg mensen arresteren, media kunnen niet meer alles publiceren, groepsbijeenkomsten worden verboden. Bij ons staat het in artikel 103 van de Grondwet. De regering kan, buiten de Tweede Kamer om, via een Koninklijk Besluit, de noodtoestand afkondigen. Maar als je gaat zoeken naar wat nu precies de grondslagen zijn, is het allemaal wat vager. Wie maakt uit dat er acuut gevaar is? Strikt genomen Mark Rutte. Toch zit er in artikel 103 een mooie garantie tegen willekeur, want na het uitroepen van de noodtoestand, beslist de Tweede Kamer hoe lang die duurt. Dus als het kabinet bijvoorbeeld zou zeggen: we roepen de noodtoestand uit vanwege het migrantenprobleem, of omdat de Noordzee te veel opwarmt, of om het aantal ongevallen op de A12, en de Kamer vindt dat onzin, kan die het Koninklijk Besluit binnen een dag de nek omdraaien. En zo is het in de meeste weste

De ecologische voetafdruk van de iPhone X is 79 kilo CO2. Apple zelf is daar best trots op, maar je moet dat als we de verkoopcijfers in China van 2017 als maatstaf nemen vermenigvuldigen met 228 miljoen. Dat is dus 18 miljard kilo CO2. In totaal verkocht Apple in 2017 728 miljoen iPhones dus een voetafdruk van 57,5 miljard kilo CO2. Dat is andere koek, meneer Cook. Nu kun je zeggen: flauw om Apple eruit te lichten, maar als je naar de totale technologiesector kijkt, is de mobiele telefoon de grootste vervuiler. En Apple wil graag de grootste zijn. De totale voetafdruk van alle pcs, laptops, monitors, tablets en mobieltjes is nu 3,5 procent van de totale CO2-uitstoot, maar ligt over twintig jaar op 14 procent dat is ruim de helft van s werelds totale transportsector - autos, vliegtuigen, schepen, treinen en scooters. Want achter al die appjes, YouTubes, zoekmachines en e-mails zitten gigantische datacentra van Google, Facebook, Amazon, Microsoft, IOS en Android en die datacentra zijn ecologische vulkan

Tienduizenden Afghanen kwamen om, en bijna 15.000 Amerikanen. De oorlog heeft de Amerikaanse belastingbetaler ruim een biljoen dollar gekost momenteel 45 miljard per jaar. Winnen is simpelweg onmogelijk, en niet winnen betekent dat je hebt verloren. En dus kiezen de Amerikanen nu openlijk voor de enige oplossing: rechtstreekse onderhandelingen met de Taliban, en een plan om binnen anderhalf jaar te vertrekken. Precies zoals ze, na 12 jaar, in Vietnam een deal sloten met de vijand en de aftocht bliezen. Dat de Taliban minstens de helft van het land in handen hebben, is een feit. Dat de Afghaanse krijgsmacht - met hulp, training en geld van de VS en andere landen - daar niets aan kan veranderen, is ook een feit. Het argument van westerse regeringen om in Afghanistan te blijven was steeds: nog een beetje hulp, nog een beetje training, en de Afghaanse krijgsmacht kan het land onder controle krijgen. Dat is een illusie gebleken, evenals hardnekkige fabels over democratisering van het land. Of dat andere sprookje

Het is een raadsel waarom mensen van wie we mogen aannemen dat het geen halve zolen zijn, zich elk jaar weer in de fuik laten lokken dat World Economic Forum heet. Zonder lid te zijn, kom je er niet in, en alleen het lidmaatschap kost al een halve ton. Klaus Schwab, de magiër van het Forum, verkoopt ook het zogenoemde strategische lidmaatschap, Dat kost een half miljoen. Behalve het lidmaatschap, moet je bovendien een toegangskaartje kopen Kosten: 25.000 euro per persoon. Hoe verantwoorden al die kwispelende, champagne nippende CEOs en CFOs die kosten aan hun aandeelhouders? Als er ooit eens iets zinvols of bruikbaars uit die jaarlijkse elite-bijeenkomst in Davos zou komen, dan kon je je er nog iets bij voorstellen. Maar jaar in, jaar uit verschijnt er een of andere politieke ster, die enorme koppen scoort en dan weer dooft. De Chinese president Xi, in 2017, met een uit zijn mond verrassend pleidooi over vrijhandel, terwijl Amerika, Europa en Afrika zich inmiddels grote zorgen maken over de voet-tussen-de-de

Israël houdt zijn militaire strategie altijd zorgvuldig geheim, maar stafchef Gadi Eisenkot maakte in een afscheidsinterview met de New York Times een uitzondering. Sinds januari 2017 hebben de Israëlische luchtmacht en commandos duizenden aanvallen uitgevoerd op Iraanse doelen in Syrië. Dus niet in Iran zelf, maar het resultaat is er niet minder om. Irak had, volgens Eisenkot, in Syrië een legermacht van minstens tienduizend man, ook uit Iran, Pakistan en Afghanistan, op de been gebracht, met bases langs de grens met Libanon en Israël, plus het zwaar bewapende Hezbollah. Dat alles is goeddeels uitgeschakeld, ook het aanzienlijke raketarsenaal van Hezbollah. Tegelijkertijd onthulde de Wall Street Journal dat Donald Trumps nationale veiligheidsraad afgelopen najaar met het Pentagon heeft overlegd over de mogelijkheid van een rechtstreekse Amerikaanse aanval op Iran. Aanleiding was een Iraans bombardement op Bagdad, waarbij op een haartje na de Amerikaanse ambassade werd geraakt. De inmiddels kwaad weggelopen

Nieuwe telefoontjes pushen, die nauwelijks beter zijn dan de vorige, en dat tegen krankzinnige prijzen daar trappen ze niet meer in. Gezichtsherkenning? Houd toch op. Evenmin als neuspuntherkenning, of oorlelherkenning, of grote-teenherkenning. Als je oude mobieltje nog prima werkt, ga je echt niet meer om drie uur s nachts voor de poort van de kathedraal staan posten in het onderhavige geval Apple Store genoemd om als eerste de hand te leggen op wat theologen een idool noemen. Met de Chinezen voorop denken ze: neem je moeder in de maling. Wat grappig is, is het perspectief. Apple verloor op één beursdag tientallen miljarden in waarde, en sleurde in de hele wereld de beurzen mee omlaag. Analisten wezen er terecht op dat om in de sfeer te blijven niet de Apocalyps was gearriveerd. Het gaat nog steeds best goed met de economie, ook met Apple, dat best tegen een tikje kan. Tegelijkertijd staan Amerika en de rest van de wereld op hun kop over de 5,6 miljard die Trump wil voor zijn muur of zijn hek, of hoe

Daar gaat-ie: -Donald Trump gaat minstens twee tweets versturen die kloppen, misschien zelfs drie. In elke tweet noemt hij zichzelf de winnaar. -Het monster Assad wint en wordt de heer Assad. Ambassades in Damascus worden heropend. -Donald Trump krijgt niet zijn muur, maar wel zijn hek. Hij noemt zichzelf de winnaar. -Eén mega-zeecontainerschip vervuilt net zo veel als 50 miljoen autos, maar de scheepvaart wordt opnieuw nauwelijks aangepakt. -Donald Trump legt de handelsoorlog met China bij en noemt zichzelf de winnaar. -De EU en het Verenigd Koninkrijk gaan akkoord met een geleidelijke Brexit. Donald Trump noemt de Britten losers. -Donald Trump wordt niet afgezet, en noemt zichzelf de winnaar. -De discussie over vliegen of reizen met de trein blijft de wereld op zn kop. De vliegtarieven moeten niet omhoog, de treinkaartjes moeten omlaag. Gaat niet gebeuren. -Donald Trump stelt zich herkiesbaar en noemt zichzelf de winnaar. -Air France gaat staken. Dat staat al vast een aanleiding wordt n

Dat is zon beetje het gevoel van de klimaatbeweging, die terecht woedend is over de uitkomst van CAP24, de VN-klimaatconferentie in Katowice, die na weken neuzelen 133 paginas vrijblijvende wartaal produceerde over het nagenoeg net zo vrijblijvende akkoord van Parijs uit 2015. Ruzie over de vraag of het belangrijkste wetenschappelijke onderzoek in de verklaring zou worden opgenomen met het woord verwelkomen of nota nemen werd opgelost door het document gewoon weg te laten. De verklaring van Katowice doet denken aan het beeld van Zadkine in Rotterdam het hart ontbreekt. Dat de klimaatbeweging zelf soms meer op een religieuze sekte lijkt dan op de hoeder van de waarheid en de ijsbeer, moge zo zijn, maar twee dingen staan vast: het menselijke gedrag draagt bij aan de opwarming van de aarde, en een VN-conferentie is het slechtste gremium om daar iets aan te doen. Het goede nieuws is dat de ecologische revolutie wel degelijk plaatsvindt, maar eigenlijk uitsluitend lokaal. President Trump is een klimaatontkenne

Mevrouw Meng is opgepakt op verdenking van het illegaal verkopen van hard- of software aan Iran. Amerika vraagt om uitlevering. China eist onmiddellijke vrijlating, premier Trudeau zegt: wij zijn een rechtsstaat, daar ga ik niet over, maar de rechter. Ook de Amerikanen gebruiken dat argument: dit gaat allemaal buiten Trump om. Wat ook maar een beetje is hoe het uitkomt: onlangs eiste Trump van Turkije de vrijlating van een Amerikaanse dominee. Erdogan zei: daar ga ik niet over, maar de rechtbank, maar die dominee was niettemin binnen de kortste keren terug in Amerika. Het kan dus verkeren. Dat het in een rechtsstaat zo hóórt staat buiten kijf, maar dat de strategie van de arrestatie van mevrouw Meng niet uitvoerig in Ottawa en Washington is besproken, waag ik te betwijfelen. Het is wel degelijk een politiek signaal. De regering-Obama en de regering-Trump voerden al lang internationaal campagne tegen samenwerking met Chinese techreuzen. Australië en Nieuw-Zeeland hebben het inmiddels verboden, Groot-Brittanni

Al heel lang heb je de G-7, die bestaat uit s werelds grootste economieën. Maar daar mag China niet bij, want toen de G-7 werd bedacht, was China nog een Derde Wereldland. Rusland zit er ook niet bij. Dat wil zeggen: een tijdje wél, en toen werd het de G-8, maar na de Oekraïne- en Krim-affaire werd Rusland eruit gekieperd. Dus weer G-7. Om de economische supermacht China erbij te halen, wordt klaarblijkelijk beschouwd als G-zever. De G-20 was bedoeld om aan het elitaire G-7-groepje een aantal ontwikkelingslanden en opkomende markten toe te voegen. China en Rusland stonden wel op dát lijstje. Maar eigenlijk is de G-20 de G-19, want namens de Europese Unie schuift er ook een vertegenwoordiger aan. Nederland mag er af en toe bij zijn, zoals nu, en is dan apetrots. Dat is merkwaardig, want als 18de economie in de wereld hoort ons land er gewoon permanent bij. Maar dat willen andere leden dan weer niet, want dan zouden er te veel Europese landen aan tafel zitten. Premier Rutte vond het allemaal prachtig, voora

Aanleiding voor de huidige rellen, met demonstranten in gele motorfietshesjes, is de benzineprijs. Die is opgelopen tot 1,47 euro per liter. In Nederland is die met 1,66 euro overigens een stuk hoger. De Fransen hebben wel dure tolwegen, maar ze betalen geen BPM en wegenbelasting. Dus als Nederlander denk je: waar mag ik tekenen? Maar voor de vaak in armoe levende Franse plattelander is het niet meer op te brengen. Die ziet de hoge benzineprijs als symbool van de mislukking van de door president Macron beloofde hervormingen. De president van de rijken', is zijn bijnaam op het platteland. Het griezelige van het verhaal is de kaping van de protesten door eveneens in gele hesjes gehesen dubieuze gelegenheidsrelschoppers van allerhande pluimage. Bijvoorbeeld anti-immigratie-hooligans jawel, hooligans die een groep donkergekleurde asielzoekers vanuit hun schuilplaats naar de politie sleurde onder het motto gooi ze op een giga-barbecue. De rechtse en linkse oppositie van Marine Le Pen en Jean-Luc Mélenchon grijp

De 'aso's' zoals premier Rutte ze noemt, roeren zich, maar waar is de milieulobby? Kortom: het jaarlijkse ritueel van de Zwarte Piet-rellen is de waanzin ten top, met uit de voetballerij afkomstige, bijklussende pro-Piet-hooligans als gangmakers. We horen wel in één keer bij het grote nieuws, tussen de grote landen, met hun grote hetzes. Amerika heeft de migrantenkaravaan, Turkije heeft Gülen, Frankrijk heeft de vakbonden. Rusland heeft Brussel. En Nederland heeft Zwarte Piet. De hoeveelheid aandacht die Zwarte Piet in binnen- en buitenland trekt is, in elk geval naar journalistieke maatstaven, enorm. Persbureau Sputnik, spreekbuis van de Russische regering, haakte kwijlend in op de suggestie dat de anti-Piet-beweging financiële steun ontvangt van miljardair George Soros, de absolute favoriet van alle complotdenkers. De Britse Independent noemt het rellen rondom de omstreden kerstmis-figuur, bekend als Zwarte Piet, een formulering die ook The Sun gebruikt. De New York Times wijst op provocaties, maar geen g

Veel mensen vrezen een herleving van de Koude Oorlog. Als je de definitie hanteert van de Spanjaard Don Juan Manuel uit de 14de Eeuw, de eerste die de term gebruikte, zit er misschien iets in. Hij bedoelde het toenmalige conflict tussen christendom en islam, en dat die spanning er opnieuw is, kun je moeilijk ontkennen. George Orwell gebruikte de term Koude Oorlog in 1945 als eerste in de moderne tijd, als omschrijving van de toenemende dreiging van een atoomoorlog. Met de huidige bouw van nieuwe Russische kernraketten, en het Amerikaanse voornemen om het verdrag over korte afstandswapens te verscheuren, zou je kunnen zeggen dat die Orwelliaanse dreiging inderdaad toeneemt. Toch doet de huidige situatie meer denken aan de Eerste Wereldoorlog, die niemand tot op de huidige dag kan uitleggen, en met 20 miljoen slachtoffers een van de grootste slachtpartijen uit de geschiedenis was. Diezelfde perverse factoren speelden een rol; nationalisme, vreemdelingenhaat, antisemitisme, isolationisme. Groot-Brittannië, Fra

1. Trump noemt het een enorme overwinning voor de Republikeinen. Heeft hij gelijk? Hij heeft een punt. De Republikeinse meerderheid in de Senaat groeide. Vooral overwinningen in de swing states Florida en Ohio waren heel belangrijk. De Democraten namen het Huis van Afgevaardigden over, maar het is een flinterdunne meerderheid. Wetten die het Huis aanneemt en in Republikeinse ogen ongunstig zijn, worden in de Senaat getorpedeerd.2. Je hoort steeds dat het Huis het Trump lastig kan maken, bijvoorbeeld door onderzoeken naar hem in te stellen of zijn belastingaangifte op te eisen. Is dat waar? Jazeker, de meerderheidspartij in het Huis heeft veel macht en kan inderdaad de jacht op Trump openen. De vraag is of de Democraten dat echt gaan doen. De midterms zijn altijd de start van de nieuwe presidentsrace. De Democraten hebben geen sterk verhaal, geen strakke boodschap, dus die moeten uitkijken dat ze strategisch niet de fout ingaan door in te blijven zetten op kritiek op Trump. Bij deze verkiezingen heeft dat du

En hij heeft nog gelijk ook. Het Obamisme is zowat vergeten, de liberale democratie begint te vervagen als een oude sepiafoto. Trump en het Trumpisme blijven nog zeker twee, en waarschijnlijk nog zes jaar. Is het Trumpisme een beweging of een bevlieging? Dezelfde vraag kun je stellen over het Hongaarse Orban-isme, het Poolse Kaczinski-isme, het Oostenrijkse Kurtz-isme of het Braziliaanse Bolsanaro-isme. Het antwoord ligt niet in het succes van deze neo-nationalisten, maar in het ontbreken van een liberaal-democratisch antwoord. De liberaal-democratie heeft simpelweg geen aansprekend verhaal. De oppositie van de Amerikaanse Democraten, geconcentreerd in en om de grote steden, bestaat voornamelijk uit het tekeergaan tegen het Trumpisme. Des te belangrijker is het om nog eens naar de geografische verhoudingen te kijken. De tien grootste Amerikaanse steden omvatten tien duizend vierkante kilometer nauwelijks zoveel als de twee kleinste staatjes, Rhode Island en Delaware bij elkaar. In die tien steden wonen maar

1. Wat kiezen de Amerikanen zoal? Van alles: gouverneurs, bijvoorbeeld, maar ook schoolraden, sheriffs, plaatselijke rechters, alle staatsparlementen. Maar het spannendst zijn natuurlijk de parlementsverkiezingen: alle 435 leden van het Huis van Afgevaardigden, en een derde van de 100 senatoren. Beide huizen hebben nu een Republikeinse meerderheid.2. Je hoort van alles over de kansen. Hoe zit het nu precies? Amerika heeft een districtenstelsel, dus in de strijd om zetels spelen meestal lokale kwesties een rol. Van de 435 zetels in het Huis van Afgevaardigden zijn veruit de meeste niet interessant, omdat het om uitgesproken Republikeinse of Democratische districten gaat, dus daar verandert niets. In ongeveer 50 districten is het spannend. Nu hebben de Republikeinen met 235 zetels de meerderheid, maar volgens de meeste peilingen kunnen de Democraten de meerderheidspartij worden. De Senaat telt 2 leden per staat, dus 100 in totaal. De Republikeinse meerderheid is daar 51 tegen 49. Omdat van de 34 beschikbare z