Bernard Hammelburg | Bnr

Ik had nog nooit van hem gehoord, en ben zo eigenwijs te denken dat voor kort hetzelfde gold voor Trump. Toen Brunson in juli 2016 werd opgepakt was Obama president, maar die maakte er geen halszaak van. Trump aanvankelijk ook niet. Nu wel, onder druk van de evangelische beweging. Brunson moet vrij of er volgen zware sancties. Erdogan hoopte op een ruil: Brunson tegen Gülen, de Turkse geestelijke die Erdogan ziet als leider van de mislukte staatsgreep in juli 2016 en die in ballingschap in Pennsylvania woont. Trump gaat niet over een uitleveringsverzoek, dat doet de rechtbank, en die ziet geen aanleiding. Turkije gebruikt hetzelfde argument: de rechtbank gaat over uitlevering van Brunson, niet Erdogan. En de zaak loopt nog. Wat is de kern van de Turkse rechtszaak? Dat Brunson naar het zuidoosten van het land reisde, waar vooral Koerden wonen en waar de PKK actief is. De aanklager weet via Brunsons mobieltje precies met wie hij daar contact had, en natuurlijk noemt de aanklager dat meteen terroristen. Bruns

1. Werken sancties? Dat hangt ervan af hoe je ernaar kijkt. De Amerikaanse sancties tegen Iran, bijvoorbeeld, verlammen de Iraanse economie. De westerse sancties tegen Rusland hebben Poetin wel degelijk in de problemen gebracht. Dus in die zin werken ze. Maar gaan Rouhani of Poetin ervoor door de knieën? Nee, dus het politieke doel en dat is de tegenstander tot andere gedachten brengen bereik je er zelden mee. 2. Hebben sancties wel eens succes? Dat is wel eens onderzocht, en het antwoord is: in een derde van de gevallen wel. Bijvoorbeeld: Nederland ging in 1949 door de knieën voor Amerikaanse druk om de onafhankelijkheid van Indonesië te erkennen. Ander voorbeeld: de afschaffing van de apartheid in Zuid-Afrika, waaraan sancties zeker hebben bijgedragen. En misschien de ontmoeting tussen Trump en Kim Jong-un, hoewel we nog moeten zien of de Amerikaans-Noord-Koreaanse relatie echt ontdooit.3. Als je tarieven meerekent, bestaat de handelsoorlog tussen Europa, China en Amerika eigenlijk helemaal uit sancties

Zijn geschatte vermogen is 50 miljoen euro. Hoe krijg je het, met een salaris van 50 duizend euro, voor elkaar? Nog los van zijn paleis, dat een half miljard heeft gekost, en 1.100 kamers telt, waarvan 250 voor het persoonlijk gebruik van de Erdogannetjes? Gewoon, omdat het kan. Als dictator, subsidiair autocraat, tel je klaarblijkelijk niet mee zonder een zorgvuldig weggesluisd miljoenen- of miljardenvermogen. Ayatollah Khamenei, dictator, maar ook weer vergoelijkend de geestelijk leider van Iran genoemd, leeft schijnheilig-Spartaans in een simpel huis, maar zit op een vermogen van 80 miljard euro. Vladimir Poetin verdient een ton per jaar en heeft officieel twee ton aan spaargeld. Maar volgens een getuigenis voor de Amerikaanse Senaat van zijn aartsvijand en voormalig mega-investeerder in Rusland, Bill Browder, heeft Vladimir daarnaast een appeltje-voor-de-dorst van 170 miljard euro weggesluisd. Over Kim Jong-un lopen de schattingen uiteen van twee tot negen miljard. Allemaal patsers aan de top, zogezegd

1. De rel begon met een Canadese eis dat een groep vrouwen, die zijn opgepikt wegens een actie voor gelijke rechten, wordt vrijgelaten. Waarom zijn de Saoedis daar zo woest over? Ze noemen het inmenging in hun interne aangelegenheden. Daarmee is Canada zijn boekje te buiten gegaan, is de klacht. Eerlijk gezegd zit er wel iets in. Een regering of ambassadeur kan best op diplomatieke wijze een kwestie aanhangig maken in het gastland, maar via een tweet in het openbaar tekeer gaan was niet handig. Dat kwam omdat één van de vrouwen, Samar Badawi, Canadees en Saoedisch staatsburger is. Canada ging er met gestrekt been in.2. Is zon felle reactie normaal? Nee, dit gaat wel heel ver. Het uitzetten van een ambassadeur en een fel protest dat gebeurt in zulke gevallen. Maar het stilleggen van het luchtverkeer, het onmiddellijk verkopen van investeringen, het weghalen van Saoedische patiënten uit Canadese ziekenhuizen dat is een soort diplomatieke hysterie.3. De Saoedis eisen excuus en vragen andere landen om bemidd

Volgens het Internationale Vredesinstituut in Stockholm zijn er momenteel 15.000 atoombommen, die alle vele malen krachtiger zijn dan Little Boy en Fat Man. Amerika en Rusland hebben er elk 7.000, Frankrijk 300, het Verenigd Koninkrijk ruim 200, China bijna 300, Pakistan 140, India 130, Israël 80 en Noord-Korea 20. Van die Amerikaanse bommen liggen er 150 in Turkije, België, Duitsland, Italië en Nederland. Volgens een anachronistische censuurafspraak mogen we er niet over praten, maar iedereen weet dat in het Nederlandse Volkel 20 atoombommen. Die waren zo oud dat ze ófwel moesten worden weggegooid, wat Nederland best wilde, ófwel worden gereviseerd of vervangen, en daartoe besloten de Amerikanen. Het gaat om vliegtuigbommen, en ze passen dus onder de Nederlandse F-16s. In 2014 nam de Tweede Kamer een motie aan van SP'er Jasper van Dijk , die erop neerkwam dat ze niet onder de nieuwe F-35 JSF mochten worden gehangen. Het kabinet legde de motie naast zich neer, met als argument dat Nederland niet in zn uppie

Trump en zijn Iraanse collega Rouhani spelen een raar kat- en muisspel. Dat vindt Suzanne Veldhuis, en zij stelde de volgende vragen: 1. Eerst scholden Trump en Rouhani elkaar uit voor rotte vis, en nu wil Trump wel een ontmoeting. Waarom is hij van gedachte veranderd? Je kunt zeggen: het is dezelfde tactiek die hij op Noord-Korea heeft toegepast. Eerst tekeer gaan tegen Kim Jong-un, en toen een ontmoeting. Trump zegt zelf: ik wil best praten, zonder voorwaarden vooraf. Het kan ook zijn dat hij Iran in een hoek wil manoeuvreren. Als Rouhani zon ontmoeting blijft weigeren, bewijst hij in Trumps ogen Trumps gelijk: Iran deugt niet. Als Rouhani wel hapt, komt hij in conflict met de echte baas van Iran, ayatollah Khamenei. 2. Rouhani heeft meteen nee gezegd. Waarom? Hij heeft een goed argument: eerst moet Amerika het besluit om uit de Iran-deal te stappen terugdraaien. Want waarom zou ik met een land praten dat zo onbetrouwbaar is dat het uit een internationale overeenkomst stapt? Maar als Trump opnieuw zon s

Voorafgaand aan het WK in Rusland trok de bond zich niets aan van het Russische wangedrag, bijvoorbeeld in Oekraïne, of van de bewijzen dat het stadion in St. Petersburg gedeeltelijk was gebouwd door Noord-Koreaanse slaven. Sommige regeringsleiders zagen af van een bezoek aan het WK, maar bij de finale zat de Franse president Macron braaf naast Vladimir Poetin op de tribune. Slaven? De Krim? Trollen? Kom op, zeg, nu even niet, het ging om het voetbal, en die Poetin had het allemaal toch maar mooi geregeld. Feilloze organisatie, schitterende beelden, spannende wedstrijden toch? Qatar is pas in 2022, en al jaren weet de hele wereld hoe krankzinnig die keuze is. Hartverscheurende verhalen over gastarbeiders, vooral uit India, Bangladesh en Nepal, die bij bosjes sterven bij de aanleg van de stadions omdat ze zich in de hitte letterlijk doodwerken, leidden tot onderzoeken en publicaties, maar zonder consequenties. Ingenomen paspoorten, hongerloontjes, gebrek aan water, doorwerken in temperaturen rond de 50 grade

We horen de laatste tijd weinig over Jared Kushner, de schoonzoon van Donald Trump. Dat viel Xander van Rinkhuyzen open hij stelde de volgende vragen: 1. Is Kushner in de schaduw terechtgekomen? In Amerika blijft hij stevig in het nieuws. De Democratische Partij wil hem voor de rechter dagen wegens zijn rol in het Ruslandschandaal. Maar de Geheime Dienst, die zijn appartement in New York bewaakt, belet alle deurwaarders toegang, zodat zij geen dagvaarding kunnen bezorgen. Aangetekende post wordt ongeopend teruggestuurd. Een ander relletje: bewoners van een sociaal woningcomplex klagen dat het familiebedrijf Kushner Vastgoed ze uit hun huizen treitert door een voortdurende, oorverdovend lawaaiige verbouwing. Hun goedkope huurflats worden dan voor miljoenen verkocht.2. Waarom leunt Trump zo op hem? Kushner is niet alleen getrouwd met zijn favoriete dochter Ivanka, maar komt ook uit de vastgoedwereld. Trump vertrouwt Kushner, die niet voor niets zijn kantoor vlak naast de Ovale Kamer heeft. Hij is het brein ac

Donald Trump en zijn Iraanse collega Hassan Rouhani proberen met opgewonden oorlogsdreigementen de wereld de stuipen op het lijft te jagen, maar het wil niet erg lukken. De financiële markten en de oliehandel uitstekende indicatoren trekken een lange neus. En gelijk hebben ze, want er komt geen oorlog. Hier komen de redenen. 1. in 1980 begon Iraks Saddam Hoessein een oorlog tegen Iran, die acht jaar zou duren, miljarden kostte, een half miljoen slachtoffers maakte en eindigde in remise. Iran weet dat het, als het tegen Irak al niet kon winnen, nooit het militair kolossale Amerika kan verslaan. 2. Dat militair kolossale Amerika begon in 2001 en 2003 oorlogen tegen Afghanistan en Irak, die nog steeds woeden. Er sneuvelden 7.000 Amerikanen en minstens een half miljoen Afghanen en Irakezen, en de oorlogen hebben zeker zes biljoen dollar gekost. Amerika heeft, na die twee verloren oorlogen, noch de militaire slagkracht, noch het geld, noch het politieke draagvlak om een robbetje te gaan vechten met Iran. 3.

1. Wat beweegt de leiders? Sergei Lavrov, de Russische minister van buitenlandse zaken, noemt het de multipolaire wereld. Amerika is niet meer de enige grootmacht, Rusland en China zijn dat nu ook. Daar kan hij best gelijk in hebben. Trump heeft geen zin meer om Europa militair en politiek overeind te houden. Poetin ziet een verenigd, sterk Europa als een bedreiging en zaait graag tweespalt. China ziet grote investeringen in Europa als een kans om beide rivalen de loef af te steken. Economisch ziet iedereen momenteel iedereen als concurrent, niet als partner.2. In hoeverre worden zij gedreven door hun achterban? Dat speelt zeker een rol. De aanhang van Trump vindt dat Amerika door Rusland, China en Europa op achterstand is gesteld. Vandaar de tarieven tegen Europa en China, en vandaar de minachtig voor de NAVO-partners die weinig in defensie steken. De Russen voelen zich traditioneel bedreigd door Europa, en met de EU en de NAVO aan de grens, speelt Poetin op die gevoelens in. Xi Jinping, de Chinese leider,

Aanleiding voor de verontwaardiging was dat Trump de FBI voor aap heeft gezet door Poetin te geloven over diens bewering dat de Russische staat niets weet van inmenging in de Amerikaanse verkiezingen. Achteraf zegt Trump: ik heb me versproken. Ik zou zeggen: goedemorgen, Pinoccio. Poetins woordkeus is overigens fascinerend: de Russische staat weet van niets. Dat zou strikt genomen best eens kunnen, want er zijn goede aanwijzingen dat de ondermijning van de Amerikaanse verkiezingen, maar ook de gifgasaanval op een oud-spion in Engeland, het werk is van oud-KGB- en GRU-agenten, die formeel niet voor het Kremlin werken. Maar daar gaat de verontwaardiging niet over. Voor het oog en oor van de wereld, sprak Trump zijn eigen inlichtingendiensten tegen. Knuffeltje voor Vladimir, trap in het scrotum van de FBI-baas. Kaakslag voor de bondgenoten. Verontwaardiging, dus. Ja, NAVO-bondgenoten zijn wanhopig. Ja, de Democratische oppositie is in rep en roer. Ja, een aantal prominente Republikeinse partijgenoten van T

1. Het inreisverbod wordt moslimban genoemd. Is dat terecht? Strikt genomen niet. Het gaat om Iran, Libië, Syrië, Jemen, Somalië, Venezuela en Noord-Korea. In die laatste twee landen moet je moslims met een loep zoeken. Toch hebben de critici een punt, want Trump zelf heeft het begrip moslimban geïntroduceerd, al tijdens zijn verkiezingscampagne. En zijn achterban ziet het wel degelijk als een middel om moslims te weren.2. Waarom steunt het Hooggerechtshof Trump? Heel simpel: volgens de immigratiewet van 1952 mag de president burgers uit bepaalde landen de toegang ontzeggen, als hij gevaren ziet voor de nationale veiligheid. Trump heeft een fout gemaakt met de term moslimban, en in het vonnis van het Hooggerechtshof krijgt hij daarover dan ook een standje. Maar, zegt het hof, dat doet niets af aan het presidentiële recht om vreemdelingen te weigeren.3. Trump heeft het over veiligheid en terrorisme. Heeft hij een punt? Wat het terrorisme betreft betwijfel ik dat, want Amerika is extreem streng met de inreis

Wat wil May? Een overeenkomst met Brussel om de douane-unie en het verkeer van goederen in gewone taal: vrijhandel voort te zetten. De feitelijk allang vleugellamme Brexit-onderhandelaar David Davis en de bombastische blaaskaak Boris Johnson konden daar niet mee leven. Dan wordt Groot-Brittannië een soort kolonie van Europa, vinden zij, en dat blokkeert Britse handelsverdragen met bijvoorbeeld de VS en China. Ook twee vicevoorzitters van Mays Conservatieve Partij traden gisteren af. De Brusselse gevestigde orde morde al meteen, want Mays plan zou betekenen dat de Britten de krenten uit de pap halen, de lusten van het EU-lidmaatschap behouden en de lasten ontlopen. Het zou een zachte Brexit worden, en niet een harde Brexit, dus de opgestoken middelvinger naar Brussel van Boris Johnson en consorten. De EU zou kolossale concessies moeten doen, want als de Britten mee blijven doen zonder mee te doen, is dat voor Brussel heel moeilijk verteerbaar. Maar nu even praktisch. Voor de Europese landen, en in elk geva

Amerika is met veel ophef uit de VN-Mensenrechten Raad gestapt. Herman Sanders stelde de volgende vragen: 1. Waar maakt Amerika zich zo druk om? Er is een aanleiding en een oorzaak. Aanleiding is dat Israël en de Palestijnse gebieden als enige kwestie vast op de agenda staat. Er zijn meer anti-Israëlische resoluties aangenomen dan over de rest van de wereld bij elkaar, dus meer dan Noord-Korea met zijn slaven, Syrië met zijn chemische wapens, Saoedi-Arabië met zijn openbare onthoofdingen. Oorzaak is ergernis over de samenstelling van de Raad.2. Wat doet de Mensenrechten Raad? De 47 wisselende leden spannen zich in om specifieke problemen onder de aandacht te brengen, bijvoorbeeld de oorlog in Syrië. Veel invloed heeft de Raad niet, want aanbevelingen, veroordelingen en resoluties zijn niet bindend, zoals bij de Veiligheidsraad. Toch doet de raad best goed werk, bijvoorbeeld in de strijd voor homos, lesbiennes en transgenders. De fans van de Raad zeggen altijd: hier heb je tenminste een wereldplatform waar l

Schotland zou kunnen kiezen voor onafhankelijkheid, al is dat makkelijker gezegd dan gedaan. Noord-Ierland probeert op de grens met Ierland een gezamenlijk douanegebied op te zetten, of desnoods te kiezen voor hereniging met Ierland. Dat is voor de Protestantse Unionisten vloeken in de kerk, maar het kan. Gibraltar, nog geen zeven vierkante kilometer, aan de zuidpunt van Spanje, zit met de handen in het haar. Sinds de 18e Eeuw, toen de rots, mede met Nederlandse militaire steun, een Brits gebiedsdeel werd, heeft Spanje van alles geprobeerd om de Britten weg te pesten. In 1969 probeerde Franco het met een heuse blokkade, die heeft geduurd totdat Spanje in 1986 lid werd van de EU. Vanaf die tijd proberen de Spanjaarden het met het eindeloos ophouden van het grensverkeer, soms wel acht uur, en met politieke druk. Of door toeristen te straffen, die ten onrechte denken EU is EU, dus geen douane, in het vrijhandelsstaatje sigaretten, kleding, cosmetica of juwelen kopen, en dan bij de grens worden gepakt voor BTW e

Is de somberheid over de overwinning van de Turkse president Erdogan terecht? Karel van Dam stelde de volgende vragen: 1. Wat is nou de kern van de onrust over Erdogans overwinning? Dat de grondwetswijziging, waarover al eerder was gestemd, nu ingaat. De parlementaire democratie verdwijnt en wordt een presidentieel systeem. De president wordt de uitvoerende macht en benoemt het kabinet, de functie van premier wordt opgeheven. Het parlement wordt uitgebreid, de Senaat wordt afgeschaft. De rechtelijke macht wordt benoemd door de president en verliest volgens de critici zijn onafhankelijkheid. 2. Zo werkt het toch ook in Amerika? Dat is waar, maar het verschil is dat de presidenten het parlement in Turkije tegelijkertijd voor vijf jaar worden gekozen. Amerika kiest de president voor vier jaar, maar elke twee jaar zijn er parlementsverkiezingen, waardoor het volk de gelegenheid heeft de macht van de president te beperken door de oppositie aan een meerderheid te helpen. Dat corrigerende systeem is democratisch

Natuurlijk, ik ken de bezwaren: geen gezamenlijke cultuur, ethiek, geschiedenis en taal. En ik doe niet aan de dweperigheid van mensen als Guy Verhofstadt. Maar toch: die Verenigde Staten van Europa dat vind ik een prachtig model. Maar feiten zijn feiten. Het is duidelijk dat er eigenlijk op geen enkel belangrijk punt ook maar sprake is van eensgezindheid. Dat maar 16 van de 28 landen de moeite namen naar de informele top over migratie te komen, liet zien wat we allang wisten: er is geen gezamenlijk beleid, en het komt er ook niet. Zoals Politico kopte: EU-eenheid rondom een plan om eenheid te vermijden'. Opvang in de regio mislukt, geen enkel Afrikaans land is bereid voor die opvang te zorgen. En terecht: als heel Oost-Europa en Italië de middelvinger opsteken tegen West-Europa, dan moet je niet verbaasd zijn als de Afrikanen dat ook doen. Of het nu om begrotingsdiscipline gaat, of om het maken van een échte vuist in de handelsoorlog met Amerika, of het één lijn trekken bij het verwezenlijken van milieudo

Airbus dreigt uit het Verenigd Koninkrijk te vertrekken vanwege de Brexit? Kumgra Nosalis stelde de volgende vragen:1. Is het dreigende vertrek van Airbus een teken aan de wand? Zeker. Airbus zegt, terecht: over negen maanden is Brexit een feit, en er is nog helemaal niets geregeld, dus houden wij rekening met een harde Brexit, zonder douaneverdrag of wat voor afspraken dan ook. Airbus heeft in het Verenigd Koninkrijk 14.000 werknemers, en nog eens 110.000 banen bij toeleveranciers staan op het spel.2. Wat is toch het probleem met de Brexit? In de eerste plaats dat er geen precedent is. Niemand weet hoe het moet. De Britten willen van alles behouden: vrijhandel, natuurlijk, minimale douane, maar ook het recht van burgers om in de EU te wonen. Europa zegt: eerst jullie schuld van 60 miljard euro afrekenen, en het gezag van het Europese Hof van Justitie blijven erkennen. Anders zoeken jullie het maar uit.3. Is er een oplossing? Waar ze nu over praten is het Oekraïense model. Oekraïne heeft een associatieverd

Containerbegrippen en verhullend taalgebruik zijn van alle tijden. Nog zo een die dezer dagen helemaal hip is: duurzaamheid. Volgens de doelstellingen van de Verenigde Naties bestaat dat begrip uit 17 onderwerpen, maar de meeste nadruk ligt op het milieu. De EU heeft zich vastgelegd op het bestrijden van de opwarming van de aarde door het beperken van de uitsloot van CO2, maar hoe precies dat bepalen de lidstaten zelf. Daarbij bekijkt elk lidstaten de ander alsof die niet goed snik is. Zo kijken onze buurlanden met verbijstering naar Nederland dat van het gas af moet'. Van het Groningse aardgas dat snappen ze wel. Maar huizen zonder gas dat begrijpen ze nauwelijks. Krachtcentrales, de zware industrie, de landbouw die kunnen helemaal niet van het gas af, dus waarom de gewone burger wel? De Duitsers zijn juist gek op gas, vinden het best schoon, gebruiken er kolossaal veel van en gaan nog veel meer importeren als de nieuwe pijpleiding vanuit Rusland, Nord Stream 2, klaar is. België gaat ook gewoon door me

Iedereen heeft het over de mislukking van de G7. Wat maakt het eigenlijk uit? Robert Bührman stelde de volgende vragen: 1. Wat is die G7 precies? De G7 noemt zichzelf de groep van rijkste industrielanden: Amerika, Canada, Frankrijk, Duitsland, Japan en het Verenigd Koninkrijk. Daar begint de verwarring al, want het is geen officiële organisatie, en bovendien klopt de definitie niet. De rijkste landen zijn Amerika, China, Japan, Duitsland, het Verenigd Koninkrijk, India en Frankrijk. China en India maken geen deel uit van de G7, Italië en Canada wel, maar Brazilië, dat nummer 8 is op de wereldranglijst, weer niet. 2. Hoe is de G7 ontstaan? Dat was in 1975, toen de Franse president Giscard dEstaing Duitsland, Amerika, Italië, Groot-Brittannië, Japan en Amerika uitnodigde om de economische gevolgen te bespreken van de oliecrisis van 1973. In 1977 nam de Amerikaanse president Ford het initiatief over en nodigde ook Canada uit. De agenda bleef, ook in de jaren daarna, voornamelijk economisch, met onderwerpen a